De afgelopen week had ik mij voorgenomen om toch iedere dag met de fiets naar mijn opdracht te gaan. De realiteit was helaas wat weerbarstiger. Eerst was het natuurlijk maandag nog Pinksterdag, dus hoefde ik ook niet op de fiets mij richting klant te begeven. Ik geloof niet dat ik maandag nog iets spannends heb gedaan, want voor die dag staat mij niets helders voor de geest. Wel had ik op maandag nog geconstateerd dat mijn linkervoorband van mijn auto langzaam leeg liep. Ik had de vorige week hem al een keer moeten oppompen, maar op maandag was hij alweer leeg. Dus dinsdag moest ik wel met de auto naar de klant, omdat ik meteen om vier uur de auto naar de garage moest brengen om hem na te laten kijken. Daar constateerden ze dat de band vervangen moest worden door een nieuw exemplaar. Ok. Geregeld, zou je denken. De volgende dag wel op de fiets naar de klant, want Marjolein wilde graag op deze dag gebruik maken van de auto. Zij ging ’s avonds nog naar een lezing van een of andere professor, samen met wat collega’s van haar in Utrecht. Om tien uur ’s avonds wordt ik opgebeld door Marjolein. Ze had een lekke band. Linksvoor. Dat was nota bene de band die er nog maar een dag op zat!!!! Dus de leasemaatschappij maar bellen, en die verzekerde mij dat Marjolein, met de auto, binnen een half uur zou worden opgehaald door een sleepdienst. De man van de sleepdienst ging de band niet vervangen, want, zoals hij terecht opmerkte, er zat waarschijnlijk een braam op de velg die de band had lek gestoken. Uiteindelijk kwam Marjolein om middernacht met een huurauto eindelijk weer thuis in Hoevelaken, en stond mijn auto ergens bij een dealer in Utrecht. Donderdag dus met de huurauto naar de opdracht gegaan, want ik vermoedde toch echt dat ze wel binnen een dag mijn auto hadden kunnen repareren, en dat ik dus nog naar Utrecht moest kachelen. Ik moet ook nog vertellen, dat ik voor die donderdag een paar dagen last van kiespijn had. Een pijn, waarvan ik het vermoeden had dat het wel eens een zenuwontsteking kon zijn, en ik hield mij ook al twee dagen op de been met paracetamol. Maar op donderdag kon ook de paracetamol niet meer verhullen dat er toch iets verkeerds aan de hand was in mijn mond. Dus de tandarts gebeld, en hem vriendelijk gevraagd of ik zo spoedig mogelijk behandeld zou kunnen worden. Gelukkig kon ik meteen op donderdagochtend terecht. Bleek dus dat ik een haarscheur in mijn verstandskies had, en dat die verstandskies precies een zenuw bloot legde. De behandeling was in ieder geval niet heel erg plezant. Laat ik het daar maar bij laten. Maar gedurende de rest van de dag kon ik mij wel weer met vriend paracetamol mij staande houden, en kon ik gelukkig ’s avonds nog weer naar het Utrechtse stadje U. racen om mijn auto te halen.
Toen ik vrijdag wakker werd, heb ik ernstig getwijfeld of ik wel naar mijn werk moest gaan. Zware hoofdpijnen, en ook de napijnen in mijn mond waren niet echt om over naar huis te schrijven. Maar gelukkig is er paracetamol. Omdat ik toch een beetje zielig was, besloot ik wel om met de auto naar mijn opdracht te gaan. Gedurende de dag knapte ik gelukkig wel weer op, maar als ik terug kijk op deze week ben ik dus maar eenmaal met de fiets gegaan. Het weekend dan maar weer. Zaterdag zijn we nog naar een vriendin en haar gezin gegaan in Ede. De vriendin vierde haar verjaardag, en we hebben zaterdag daar lekker gegeten en de avond doorgebracht. Gezellig. Zondag was het Vaderdag. Dus zijn we naar mijn vader gegaan. Later kwamen Martijn en Ruben ook nog langs. Van hen een fles whisky gekregen, en ook Marjolein trakteerde mij op zo’n fles. Terwijl ik toch echt niet haar pappa ben!! Gezellig dus bij mijn ouders gezeten, en in de middag bij ons thuis in de tuin doorgebracht. Dus, dat was best wel een enerverende week voor mij!