Hoe minder ik over mijn werk heb, hoe beter. Ik heb er geen goed gevoel over bij mijn huidige opdracht. Ik verwacht echt niet meer dat ik hier nog na 31 januari rondhobbel, en ik moet ook bekennen dat ik het hier wel een beetje gehad heb. Dus zullen we ons maar weer richten op het weekend? Graag.

Ondanks het feit dat het dit keer de schoonzus van Marjolein (de vrouw van mijn zwager) was die jarig was, was ons weekend behoorlijk ledig. Zij viert haar verjaardag dit keer op kerstavond (dus 24 december). Dat betekende dus een opening in de weekend agenda bij huize Faber.

Op zaterdag kwam Martijn nog even langs. Eigenlijk was langs komen ook bijna letterlijk de actie die hij uit voerde. Hij was namelijk nog op weg om kerst inkopen te doen. Maar een half uurtje had hij nog wel voor zijn pa en ma over. Verder was het rustig in huize Faber.

Op zondag had Marjolein mij overgehaald om eens mee te gaan naar een museum. Dat leek haar wel weer eens leuk. Dus op zondag naar het Kröller-Muller museum gereden. Uiteraard is dit museum heel bekend vanwege zijn van Gogh collectie (daar zitten wel leuke schilderijen tussen), maar het heeft meer dan alleen maar van Gogh. Ook het publiek is de moeite van het bestuderen waard. En echt alle clichés die er rond gaan over museumbezoekers zie je wel rondlopen. Over het algemeen kan ik daar wel om glimlachen, want ach, ik loop er zelf ook rond. Maar er is een soort museumbezoeker waar ik echt niet tegen kan, en dat is de kunstminnende ouders met hun lagere school kroost wat op zondagmiddag het museum met een bezoekje vereert. Pukkels krijg ik daarvan. Ook nu liep er een moeder rond met een moeilijke bril vergezeld van twee koters die op het oog de leeftijd hadden tussen 7 en 9. Moeder was ook nog vergezeld door een vriendin die ook al zeer kunstzinnig keek. Ik kon mij voorstellen dat de vader afhaakte. Dit groepje gaat dan in het midden van een zaal staan, en doceert op luide toon dat de kinderen maar het schilderij moeten zoeken wat zij het mooiste vinden. Waarop het jochie na een poosje een schilderij aanwijst, wat hij het mooiste vindt omdat het zo dromerig is. Een jongen van een jaar of negen die een schilderij dromerig vindt!!!!! Ik vermoed dat soldaatje spelen dan wel te ruw bevonden wordt! Helaas kon ik niet zo gauw een kunstzinnig teiltje vinden, dus ik ging uit de weeromstuit maar de kunstroute in tegengestelde richting afleggen om dit zweverig gezwam verder niet te hoeven aanhoren. Maar goed. Het Kröller-Muller museum is ook gekend vanwege de beeldentuin die ze hebben. En daar kan je nog lekker ronddwalen. Je hoeft niet perse naar de beelden te kijken. Er zijn echt hele mooie sculpturen tussen, maar van een een aantal sculpturen kregen Marjolein en ik toch ernstig de verdenking dat als je maar een zweverig kunstzinnig leuterverhaal kan ophangen je zelfs in staat bent om een geplastificeerde drol als kunst te verkopen aan het museum. Maar nogmaals, er staan ook hele mooie beelden tussen de troep.

Dus de zondag hebben we weer goed besteed aan kunst en cultuur. Voor de bui waren we nog weer thuis, waarna we besloten dat het tijd was voor drank en film. En op deze wijze ging een december weekend nog rimpelloos ten einde.