Een lange werkweek ligt weer achter ons. Een van maar liefst vijf dagen! Maar goed, je mag tegenwoordig al blij zijn dat je werk hebt, dus laten we maar niet klagen. Op vrijdag (de dertiende!) was mijn moeder nog jarig. Dus dat werd de volgende dag, op zaterdag, nog gevierd. Een bescheiden opkomst deze keer. De kinderen van mijn zus lieten verstek gaan (dienst, sport, oppas) en ook Ruben moest afhaken. Die had op vrijdag samen met zijn neef bij een Turkse tent in Leusden een shoarma gescoord, die niet geheel goed was gevallen. Om het maar eens eufemistisch uit te drukken. Marjolein ging hem op zaterdag ochtend nog even zijn nieuwe gordijnen bezorgen, want hij kon echt niet naar de winkel gaan om ze op te halen, en constateerde ook dat hier sprake was van een aardige voedselvergiftiging. Hij was er echt ziek van. Voordat we naar mijn moeder haar verjaardag gingen, hebben Marjolein en ik nog even mijn werkkamer verhuist. Marjolein was nog redelijk optimistisch dat mijn bureau nog wel door het trapgat zou passen. Ikzelf was wat pessimistischer. Helaas bleek ik gelijk te hebben. Dus mijn bureau uit elkaar sleutelen en in onderdelen naar boven sjouwen, en daar weer de boel in de juiste volgorde in elkaar zetten. Un petite flute de centime, zoals de Fransen zeggen (een fluitje van een cent (vert.)). Dus nog voor we ter verjaardagsvisite gingen, was het project Simon's werkkamer succesvol afgerond. Goed, de verjaardag van mijn moeder, dus. Zoals hierboven reeds opgemerkt was het een select gezelschap bij mijn ouders. Van de kleinkinderen kwam alleen Martijn met zijn vriendin langs, die toevallig ook jarig was. Dubbel feest! De andere kleinkinderen hadden mijn moeder beloofd dat ze de volgende week langs zouden komen. Ter ere van haar verjaardag zijn we nog uit eten geweest bij de plaatselijke Italiaan. En inderdaad. Dat viel in de bekende kreet categorie: LEKKKKKUUUUURRRRRHHHHH. Op zondag nog de Formule 1 gekeken. Ik wil u wel bekennen dat op het moment dat Hamilton Rosberg van de baan reed, en zichzelf ook uit de race haalde, ik spontaan op de bank in gejuich losbarstte. Nu zou het nog wel eens een spannende, en enerverende race kunnen worden. En dat bleek inderdaad het geval. Halverwege de race kwam Marjolein nog binnen wandelen en ze vroeg wie er op kop lag. Ik antwoordde dat Max op kop lag, maar dat ik dacht dat hij waarschijnlijk niet zou winnen. De Ferrari auto's liepen aardig op hem in. Marjolein dacht dat hij best wel kon winnen. En ik dacht, wat voor verstand heb jij nu van autoracen. Blijkt dat Marjolein best wel verstand heeft van autoracen. Ik had haar de afgelopen jaren dus mijn raceteams moeten laten samenstellen in het manager spel van Bert. Best wel een leuke race gezien. De leukste in lange tijd, in ieder geval. Verder weinig uitgevoerd op zondag. Dus zal ik het hierbij even bij laten.