Normaal gesproken heb ik sinds het einde van de corona periode een werk ritme van drie dagen buiten de deur, en twee dagen binnen de deur. Vrijdag is normaal gesproken een thuiswerk dag. De nuance ligt hier op het woord normaal. Terwijl ik nog in mijn mandje lag, zag ik mijn wekker even stroom verliezen en meteen weer aanspringen. Net op het moment dat ik toch op moest staan, dus er was geen man overboord dacht ik met deze stroomdip. Echter bleek de stroomdip ook gevolgen te hebben voor mijn internet provider. Geen internet! Twintig jaar geleden zou zo iets volstrekt onbelangrijk zijn. In deze moderne tijden echter heeft dit meer impact. Want nu kan je dan ineens niet meer thuis werken. En even checken op mijn telefoon leerde dat KPN verwachtte dat het wel de hele ochtend zou duren. Dus dan maar rap naar mijn werkgever rijden en daar te gaan werken. Om twaalf uur was de storing weer voorbij, en mocht ik weer naar huis om daar de werkweek af te sluiten. Het weekend dan maar weer. Zaterdag lekker een rondje over de Veluwe rossen. En toen ik weer op 15 kilometer van mijn huis was merkte ik ineens dat, hoewel ik over mooi asfalt reed, het wegdek aanvoelde of ik over bobbels aan het rijden was. Ik zou toch niet een lekke band hebben? Ik had wel een lekke band. Ik koos toen voor de optie om voorzichtig door te rijden en te zien of ik nog de motorzaak te bereiken in mijn dorp. Op de rechte stukken kon ik nog wel redelijk rijden. Maar de bochten! Of erger de rotondes! Je kan amper een bocht rijden met een lekke achterband. Maar uiteindelijk toch de motorzaak gehaald. Betekende wel dat ik op zondag dus gedwongen was om een andere activiteit te zoeken om mij te vermaken. Dus een boek pakken, en lekker lezen. En de week, zij ging weer voorbij.