www.simonfaber.eu

Van de werkweek staan mij geen bijzonderheden van bij. Dus die slaan we maar even over. Het weekend dan maar. We kregen visite. Collega’s van Marjolein kwamen ter visite. En die hadden ook een dochtertje van twee jaar. Dus sinds zeer lange tijd een peuter over de vloer. Dat zijn dingen die je toch “ontwent”. Maar wel heel erg leuk om zo’n dametje zien rond te darren. Ook wel heel erg vermoeiend, maar wel heel erg gezellig allemaal. Ook mijn moeder was ter visite op zaterdag. Dus het huis was vol. Op zondag als een zombie doorgebracht. Geen bijzondere activiteiten gedaan. Het was wederom vervelend weer, dus ik bleef binnen. Ik word de regen wel een beetje zat. Houdt het nooit op? En eigenlijk was dat weer de week.

Normaal gesproken heb ik sinds het einde van de corona periode een werk ritme van drie dagen buiten de deur, en twee dagen binnen de deur. Vrijdag is normaal gesproken een thuiswerk dag. De nuance ligt hier op het woord normaal. Terwijl ik nog in mijn mandje lag, zag ik mijn wekker even stroom verliezen en meteen weer aanspringen. Net op het moment dat ik toch op moest staan, dus er was geen man overboord dacht ik met deze stroomdip. Echter bleek de stroomdip ook gevolgen te hebben voor mijn internet provider. Geen internet! Twintig jaar geleden zou zo iets volstrekt onbelangrijk zijn. In deze moderne tijden echter heeft dit meer impact. Want nu kan je dan ineens niet meer thuis werken. En even checken op mijn telefoon leerde dat KPN verwachtte dat het wel de hele ochtend zou duren. Dus dan maar rap naar mijn werkgever rijden en daar te gaan werken. Om twaalf uur was de storing weer voorbij, en mocht ik weer naar huis om daar de werkweek af te sluiten. Het weekend dan maar weer. Zaterdag lekker een rondje over de Veluwe rossen. En toen ik weer op 15 kilometer van mijn huis was merkte ik ineens dat, hoewel ik over mooi asfalt reed, het wegdek aanvoelde of ik over bobbels aan het rijden was. Ik zou toch niet een lekke band hebben? Ik had wel een lekke band. Ik koos toen voor de optie om voorzichtig door te rijden en te zien of ik nog de motorzaak te bereiken in mijn dorp. Op de rechte stukken kon ik nog wel redelijk rijden. Maar de bochten! Of erger de rotondes! Je kan amper een bocht rijden met een lekke achterband. Maar uiteindelijk toch de motorzaak gehaald. Betekende wel dat ik op zondag dus gedwongen was om een andere activiteit te zoeken om mij te vermaken. Dus een boek pakken, en lekker lezen. En de week, zij ging weer voorbij.

In de afgelopen week mocht ik van mijn werkgever naar cursus. Het onderwerp vond ik namelijk bijzonder interessant. Een cursus over GenAI. Voor data profesionals zoals ik. En ik vond het bijzonder interessant. Wel werd mij duidelijk dat programmeren heel anders gaat worden. Voorbeeld? Voorbeeld! Ik heb van de Python taal alleen maar een hele basale kennis. Ik heb er nooit mee geprogrammeerd. Maar een van de opdrachten luidde maak een Python programma om een bestand te openen en te bewerken. Even met GenAI in de weer. De juiste vragen stellen aan GenAI en hoppa! Een werkend Python programma is klaar. Kortom. Ik ben onder de indruk. In het weekend hadden we in huize Faber geen activiteiten gepland. En daar hebben we ons aan gehouden. Wel was het een keer goddelijk weer. Droog. Zonnetje. Kortom: Brommertijd. En buiten dat, thuis lekker de open haard aan, en Netflixen maar! Dus, zullen we het hier maar bij laten?

Dit keer een kleine bijdrage van mijn kant. Meer een teken dat ik nog leef en actief ben. Maar het leven is kalm en rustig aan mijn zijde. Men zou zelfs kunnen beweren dat het saai is. Maar dat doe ik niet. Ook het weekend ging in vreugde voorbij. Zaterdag boodschappen doen, brommer rijden door de polder. En dat was het wel voor de zaterdag. Zondag uiteraard huishoudelijke taken. Wat administratie doen. En het weer nodigde echt niet uit om naar buiten te gaan. In de middag kwam Ruben nog zijn ouders bezoeken. Wij hadden hem al een poosje niet gezien. En visite van een van je kinderen is altijd gezellig. En dat was het alweer. Zoals gezegd een kleine bijdrage. Het is niet anders.

Ik heb al een paar weken last van mijn nek. Dat had ik al voor ik met vakantie ging. En het gaat maar heel langzaam over. En ik ben nu niet de enige in huis met klachten. Marjolein loopt nu ook rond met een pijnlijke keel. Kortom, we voelen ons echt oud worden, met overal pijntjes die niet echt vlot overgaan. Zoals vroeger. De werkweek dan maar weer. In de vorige aflevering kon u lezen dat ik problemen had gehad met mijn accu, en dat zelfs de ANWB hier redding moest brengen. Dus maandag met angst en beven in de auto gestapt en geprobeerd de auto te starten. En helaas. In 24 uur tijd was mijn accu weer helemaal leeg. Dus de ANWB maar weer bellen. En nadat de ANWB meneer mij weer nieuwe energie had gegeven, rap naar de dealer gereden. Voor een nieuwe accu. Van te voren had ik al gevraagd of dit kon, en dat was geen probleem. Ikzelf ben niet echt technisch. Maar ik denk toch echt dat ik binnen een kwartier een accu kan vervangen. Lijkt me niet zo moeilijk. Bijna een uur heb ik moeten wachten. Maar goed, hij doet het weer. Het weekend was koud en glad. Dus de motor bleef dit keer binnen. Wel ben ik in de ochtend nog wel bij een lokale motorkleding zaak geweest. Mijn winterpak ging niet meer goed dicht (kapotte ritsen) en ook vielen de gaten in mijn broek. Dus ik heb mij een nieuw winterpak aangeschaft. Het vorige pak heb ik 6 jaar gedragen, dus ik kon dit voor mijzelf wel verantwoorden. In de middag voor mijn moeder nog boodschappen gedaan, want het was glad buiten. En omdat ik toch eenmaal bij haar was, meteen haar maar meegenomen om de zaterdag bij ons door te brengen. Zondag weinig gedaan, buiten de gebruikelijke huishoudelijke klussen. En de week ging weer uit met Netflix en Viaplay.