Site Navigatie
- Details
- Written by Simon
- Category: 2010
- Hits: 935
Mag ik bij deze alle kast:bewoners en hun familie en aanhang plus alle lezers van ons Kast:gebeuren een fijn en gezond 2011 toewensen ? We hebben het weer gehaald. In ieder geval in huize Faber is het weer allemaal voorspoedig gegaan. De afgelopen week kon je in ieder geval goed merken dat Nederland met vakantie was. Het was bijzonder rustig in trein en autoweg. Kortom de tegenstelling met de week daarvoor had niet groter kunnen zijn. En op het werk draaide men ook met een halve bezetting. Wel ben ik nog even ter controle bij de dokter geweest. Mijn bloeddruk moest weer gemeten worden. Volgens mij had ik dit in een vorige bijdrage al over gehad, en van de week moest dit weer gecontroleerd worden. Mijn verbazing was dan ook groot dat plotseling mijn bloeddruk normale waarden begon te vertonen. Hoogst merkwaardig ! Maar goed, we gaan nog verder gecontroleerd worden, dus waarschijnlijk wordt dit nog wel vervolgd. Op vrijdag bereikte de bezetting op het werk wel een heel erg laag dieptepunt. Op de hele verdieping waren we nog maar met zijn zevenen aan het werk. En dat werd er ook niet meer op. De internen hoefden namelijk maar vier uur te werken op deze dag. De externen dus niet, die mochten gewoon acht uur aan de bak. Dus om half vier was ik de enige die nog aanwezig was op de hele verdieping. Heel apart. Toen ik uiteindelijk naar huis reed was het voor het eerst van de week redelijk druk. Niet vanwege forensen, maar mensen die al ter visite togen. Dat hield onder andere in dat er dus mensen achter het stuur zaten die dat normaal gesproken niet zo vaak doen. Vrouwen van achter in de vijftig die, voorover gebogen over hun stuur, hardnekkig met 90 op de linkerbaan blijven rijden.... *diepe zucht* Is niet goed voor mijn bloeddruk kan ik u in dit verband vertellen. 's Avonds kwamen mijn schoonzus met haar man, mijn zwager met zijn gezin en nog een tante van Marjolein, dus we hadden het huis redelijk gevuld. Wel gezellig. Ook nog om twaalf uur vuurwerk afgestoken. Dat vind ik altijd wel leuk om te doen. Ik lag er op zich niet al te laat tussen de klamme lappen. Het was half drie, dat valt toch wel mee, voor zo'n avond ? De volgende dag toch wat brak ontwaakt. Met een kloppend gevoel achter mijn ogen en slapen. Niets wat een aspirine in elk geval niet kan verhelpen. Op nieuwjaarsdag hebben we altijd de traditie dat we naar mijn ouders gaan. Daar eten we dan boerenkool en daarna weer rap op huis aan. Dus ook dit jaar. En toen waren de feestdagen weer, gelukkig, voorbij. De zondag nog weer in gepaste rust doorgebracht. Als voorbereiding voor de komende werkweek die weer te gebeuren staat.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2010
- Hits: 972
De afgelopen week stond in het teken van het (gebrek aan) vervoer. Maandag vertrok ik vol goede moed richting Gouda met mijn auto. Echter het was glad. Bleek achteraf. De A12 was tussen Gouda en Den Haag afgesloten wist men mij te vertellen, maar aangezien ik toch maar tot Gouda hoefde nam ik de gok om toch maar te gaan. Dat viel dus vies tegen. Ten eerste was het met je billen samengeknepen met zijn allen voortglibberen. Ten tweede werd de snelheid er ook wel uitgehaald door een gigantische file. Vanaf Woerden was het aansluiten. Om half elf was ik nog maar gevorderd tot Reeuwijk. Nog voor Gouda dus. Toen heb ik maar de beslissing genomen om om te draaien en naar huis te gaan. Ik zag het niet zitten om datzelfde in het donker in de avond te moeten doen. Op de terugweg nog gekantelde vrachtwagens weer opgetakeld zien worden en diverse auto's die de vangrails aan het bestuderen waren. Of auto's die met hun neus de verkeerde richting op stonden op de vluchtstrook. Kortom het verliep gladjes. Ik durfde op de snelweg niet harder dan 50, en vond mezelf dan al een echte held. Maar gelukkig durfden de vrachtwagens nog harder. Die haalden mij dan ook in. Ach, alle vrachtwagenchauffeurs zijn super bekwame rijders, met uitstekend onderhouden materiaal en winterharde banden. De volgende dag besloot ik dan maar met de trein naar Rotterdam te gaan rijden. De spoorwegen zouden toch immers wel rijden, nietwaar? Inderdaad. Nietwaar. Toen ik aankwam op station Amersfoort, werd ik gelukkig nog tijdig geSMS-ed door een collega die inmiddels vast zat op station Gouda. Storing aldaar, wist hij mij te melden. Maar geen nood. Ik had een alternatief. Ik zou de reis wel via Schiphol gaan maken. Een omweg, maar ik zou inderdaad wel aankomen. Tot Schiphol ging alles goed. Daar aangekomen bleek dat communicatie niet altijd de sterkste punt is van de Spoorwegen. De vetrekborden waren op blanco gezet, geen personeel te zien en om het helemaal mooi te maken ook geen omroepberichten, of zo sumier mogelijk. Geen bericht over het feit dat men de reis maar in etappes moet gaan maken. Niets. Op een gegeven moment zie ik een trein richting Den Haag binnenkomen, en ik dacht eerst dat de conducteur hiervan vergeten was het licht aan te doen. Dat bleek niet het geval. De trein zag letterlijk zwart van de mensen. Er kon geen licht uit. Een zwart gat, heet zoiets. Na een dik half uur van wanorde en geen communicatie wist een omroepster te vermelden dat de Thalys zou arriveren. Ook wist ze mij te vertellen dat je alleen hierin mocht als je een reservering hiervoor had. Gelukkig had ik die, bedacht ik mij plotseling. Dus de Thalys naar Rotterdam genomen, en daar slechts vijf minuten later aangekomen dan mijn collega die om zeven uur al vast stond bij Gouda ! De rest van de week ging in een groot reisdrama verder. Het mooie was nog wel dat de Spoorwegen aan het eind van de week zichzelf nog feliciteerden met het feit dat 90% van de treinen weer op tijd reed. De hufters. Ik ben die hele week niet voor acht uur 's avonds thuis gekomen, vanwege treinen die uitvallen en dergelijke ! Maar goed. Het werd ook nog Kerst dit weekend. En het was weer een traditionele kerst. Mijn ouders en een tante van Marjolein hadden wij ter dis uitgenodigd, en ook de vriendin van Martijn prikte een vorkje mee. En het was uiteraard weer traditioneel gourmetten. Ik vind dit gewoon leuk, en het was heel gezellig. En op tweede kerstdag waren we de kerst in klein comitee aan het vieren. Marjolein had zich uitgesloofd in de keuken, iets met wild enzo. In ieder geval was het allemaal LEKKUUURRHHHH. En zo gingen de feestdagen in vreugde voorbij.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2010
- Hits: 1024
Ik besloot deze week maar eens mijn huisarts met een bezoek te vereren. Per slot van rekening ben ik patient bij de man, dus vond ik dat ik wel weer eens hem met een bezoekje mocht vereren. De reden was dat ik vanmezelf weet dat ik hoge bloeddruk heb. Dat zit nu eenmaal bij mij in de familie. Mijn moeder heeft het, mijn zusje heeft het, mijn grootouders hadden het. U ziet hier een patroon zich ontvouwen. Dus ik mijn bloeddruk op laten meten. Ikzelf heb thuis ook zo'n apparaat dus toen de assistente mij wist te vertellen dat mijn onderdruk 105 bedroeg (normaal hoor je onder de 80 te zitten) was ik niet echt verrast. Zij wel. Of ik nergens last van had. Nou, nee. Geen duizelingen, geen pijntjes hier en daar, geen hoofdpijnen. Ehhhh, nee. Ik heb alleen een hoge bloeddruk, maar die heb ik volgens mij al mijn hele leven. De reden dat ik nu pas eens ter controle toog, was het feit dat ik nu 50 ben, en mij om dit soort zaken maar eens zorgen moet gaan maken. Dus ik mocht een vervolgafspraak gaan maken en ook een keer langskomen om bloed te laten prikken. Niet mijn favo vrijetijdsbesteding. Zaterdag dan maar weer. De Sint is vertrokken, dus zaterdag stond mijn jaarlijks terugkerend karweitje te wachten. De kerstboom. Sinds een jaar of twee hebben wij de nepboom van mijn ouders. Dus geen gedoe meer met aanschaf van zo'n ding met kluit enzo. Uiteraard blijkt bij het testen van de kerstboomlampjes, een actie die ik door schade en schande geleerd heb om vooraf te plegen, dat de helft van de lampjes gedurende het opbergseizoen toch overleden waren. Dus eerst maar ter Blokker getogen. Daar zijn complete sets van die dingen voor 8 Euro te verkrijgen. En dan heb ik de uitgebreide set met wel 80 lampjes ! Dus de oude set lampjes in de vuilnisbak en de nieuwe in de boom. Daarna met mijn zonen de ballen erin gedonderd en het geheel opgeleukt met slingers. Zondag vierde mijn vader zijn verjaardag. Hij zou later in de week 79 gaan worden. Al een hele baas dus. Standaard gaan we met het gezin van mijn zus, wij met zijn vijfen en mijn ouders dan uit eten. En zo ook dit jaar. Bij de Italiaan in het dorp. Lekker een lamsrack gegeten op zijn Italiaans en slakken vooraf. Mag ik een LEKKKKUUUURRRH horen ? En dat was het ook. Dus om met een oud hollandsch spreekwoord te spreken verzadigd en verkwikt, en aanmerkelijk aangedikt verlieten wij het pand. Het was weer noflik, zoals ze dat in Friesland zeggen. En dat was weer de bijdrage van deze week.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2010
- Hits: 1008
De afgelopen week moest ik dinsdag vrij nemen. Ruben sloot zijn Algemene Miltaire Opleiding (AMO) af. En bij het afsluiten van deze periode werd er meteen een militair van hem gemaakt. Hij werd beedigd. Vroeger, toen ik nog in dienst moest, werden van dienstplichtigen alleen de officieren beedigd. De rest van het volk niet. Maar Ruben is natuurlijk geen dienstplichtige, dus dat zal bij hem dan wel anders liggen. Enfin, wij mochten dus dinsdag naar Woensdrecht rijden. Nu ben ik redelijk verwend met reistijden. Ik woon per slot van rekening in het midden van het land, dus alles is redelijk bereikbaar. Maar ik moet toch toegeven dat Woensdrecht een tering eind weg is. Ik zelf heb nog ooit in Middelburg gelegerd gezeten, maar ik was blijkbaar vergeten hoever dat rijden is. Maar goed, uiteindelijk kom je daar op de basis. En wat een joekel van een basis is dit zeg. Uiteraard komt dat ook omdat er in het kamp nog een start en landingsbaan voor vliegtuigen is, maar buiten dat is het een zeer groot complex. Van de beediging hadden ze nog een hele ceremonie gemaakt. Compleet met militaire kapel, het vaandel en verschillende hoge omes. Ruben stond uiteraard in zijn uniform zeer stoer te kijken, maar dat mag dan ook vind ik, als je in het leger zit. Tevens is hij bevorderd tot korporaal. Dus hij meldde zich dan ook bij zijn kolonel als de korporaal Faber. De tweede korporaal Faber in de familie ! En straks wordt hij ook nog eens de tweede sergeant Faber van de familie ! Na afloop van de ceremonie werd er nog een receptie gehouden en daarna mocht het bezoek weer vertrekken. De auto werd door Ruben helemaal vol gegooid met spullen die we alvast mee moesten nemen van hem. Hij wordt namelijk met ingang van volgende week overgeplaatst naar luchtmachtbasis Volkel, en dus moest zijn kast in Woensdrecht alvast leeg gemaakt worden. Vrijdagavond hadden Marjolein en ik nog een eetafspraak met mensen van de judoclub. Om zeven uur werden wij verwacht in een restaurant in Leusden. Ik had van te voren al een voorgevoel dat ik wel eens problemen zou kunnen krijgen met het halen van deze tijd vanuit Rotterdam. En helaas kreeg ik gelijk. Het was chaos in het verkeer. Het begon wel vrij optimistisch. Ik had zowaar een van de weinige treinen die nog reden richting Gouda. Maar toen begon de ellende pas goed. De A12 was vanaf Woerden tot aan Utrecht redelijk bevolkt. To say the least. Er lag ook een ijslaag over de weg. Iets wat de doorstroming ook al niet ten goede kwam. En toen bleek bij Utrecht er ook nog een auto in de brand te staan, toen ik er langs wilde. Kortom, dikke ellende. Ik vertrok om half vijf uit Rotterdam. Het was kwart over negen toen ik uiteindelijk kon aanschuiven in Leusden. De rest was al bijna aan het toetje toe, maar ze hadden toch voor mij nog even eten besteld. Biefstuk. Ik zou zeggen LEKKUUURHHHHHH. Dus dat was een reis om maar snel te verdringen. De rest van het weekend is voor mij een zwart gat. Dus dat zal wel doorgebracht zijn met slapen en eten en hangen en lezen. Dus tot zover dan maar weer.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2010
- Hits: 972
Blijkbaar gaan de dagen in vreugde voorbij. Ze staan me niet echt bij moet ik bekennen. December is inmiddels losgebarsten, dus feestgedruis ! Dat zou vrijdagavond al moeten beginnen. Met de verjaring van mijn zwager, woonachtig in Alphen aan den Rijn. Hij verwachtte ons rond een uur of acht, maar gedurende de vrijdag ging het KNMI weer eens helemaal in de paniekstand. Weeralarm. Code Oranje. Sneeuwbuien in de kust provincies. En volgens mij ligt Rotjedam in een kustprovincie. Ik heb zo maar de indruk dat die haven hier ook redelijk dicht bij de kust ligt. Dus gespannen wachte ik af. Marjolein ging mijn zwager al afzeggen dat we niet konden komen, want WEERALARM !!! Code ORANJE ! Wij hadden geen zin om ruim 60 km in een sneeuwstorm te moeten rijden, en terug over onbegaanbare snelwegen en provinciale wegen die ook nog eens langs een kanaal lagen. Maar tegen de tijd dat ik mijn auto bereikte in Gouda, om naar huis te gaan, had ik nog geen sneeuwvlokje uit de lucht zien vallen. En het verkeer op deze vrijdagmiddag was bijzonder rustig. Ik denk zelfs dat ik zelden zo'n rustige avondspits op vrijdag heb gezien. Toch besloten we, toen ik was thuis gekomen, om het zekere voor het onzeker te nemen en niet naar Alphen aan den Rijn te gaan kachelen. Inmiddels was code oranje inmiddels verlaagd tot code geel, maar ik had me er nu eenmaal al op ingesteld op een avondje thuis. En met het klimmen der jaren word ik steeds inflexibeler wat dat betreft. Op zaterdag was onze rustdag deze week, dus daar kan ik niks over melden. Zondag was St. Nicolaas. Ieder jaar hebben we deze feestdag in huize Faber nog gevierd, maar dit jaar was het enthousiasme wat dat betreft niet echt hoog. Dus, als alternatief, besloten we om met zijn zevenen (mijn gezin plus de vriendin van Martijn en mijn ouders) te gaan chinezen. Ik heb het hier over het soort eten. De babi-pangang score is door iedereen aan tafel op 1 gezet. Want dat gerecht zat in bijna iedere rijsttafel die je kon bedenken, en bestellen. Maar was aan mij zeker besteed. En ach, op deze wijze sinterklaas vieren is ook wel eens leuk. En met dit culinaire festijn kwam er weer een eind aan de week, en moet het voorbereiden op de volgende werkweek weer beginnen.