www.simonfaber.eu

Er begint weer wat beweging op de arbeidsmarkt komen beste lezers ! In ieder geval had ik de afgelopen dinsdag een intake gesprek bij Agentschap BPR. Een uitvoerende organisatie voor het ministerie van Binnenlandse zaken. Tenminste, toen heette het nog het ministerie van Binnenlandse zaken. Ik had zelf wel een prettig gesprek, hoewel de geboden functie wel een hele mooie titel had, maar dat deze titel niet helemaal (of helemaal niet) de lading dekte. Men vroeg een functioneel beheerder, maar eigenlijk wilde men een tweede lijns helpdeskmedewerker. Dus toen men mij de volgende dag mede deelde dat ik het maar nipt had verloren van een concurrent was ik eigenlijk niet zo teleurgesteld als dat ik anders geweest zou zijn. Gedurende de rest van de week kreeg ik in elk geval nog de uitnodiging om op dinsdag 26 oktober weer op intake te gaan. Dit keer in Rotterdam. En hoe dat afloopt hoort u ongetwijfeld in de volgende bijdrage. Mooie cliffhanger, niet waar. Dat brengt mij tot de belevenissen van het weekend. Die waren er niet. Sorry. Ik heb ook maar een saai leven. Zondag nog naar de F1 gekeken en dat was alweer het hoogtepunt van het weekend. U merkt het, deze periode in het leven van Simon kenmerkt zich door serene rust. Als dit maar niet de gevreesde stilte voor de storm is.

Vorige week kwam ik toch wat optimistischer de week uit dan dat ik er inging. Er kwamen een aantal aanvragen voorbij waar ik toch behoorlijk op reageren. Het gevolg was dat ik vrijdag zowel bij een klant in Den Haag, Rotterdam alsook Groningen ben aangeboden. Drie kansen maar liefst. Dus vol goede moed ging ik het weekend in. En in dit weekend hadden we nog een etentje te goed van mijn zwager. Hij zou ons nog altijd een keer uit eten nemen en tevens ook nog mijn ouders. Dus zaterdag werd deze schuld door hem ingelost. In Utrecht, aan de oude gracht. Bij een Italiaans restaurant. Dit restaurant is nog eigendom van familie van zijn vrouw, dus de ontvangst was allerhartelijkst. Deze Italiaan is zeker geen doorsnee Italiaans restaurant waar je pizza en pasta kan krijgen. Sterker nog, ik kan mij niet herinneren dat er pizza op de kaart stond. En de pasta’s worden ook alleen maar als tussengerecht geserveerd. Zoals het dus hoort in de Italiaanse keuken. Ik heb weer lekker lopen smikkelen in ieder geval. Jacobsschelpen, lamshaas en een lekker chocolade ijs toetje. Kortom, het wordt weer tijd voor de kreet LEKKKKKKUUUUURRRRRHHHH. En ook een aanrader voor een ieder die ook eens anders wil Italianen. Tot zover dus deze culinaire recensie. Op zondag weinig uitgevoerd. Een beetje met mijn nieuwe telefoon spelen. O ja, dat was ik nog vergeten te vermelden. Ik heb toch maar eens vrijwillig een nieuwe mobiele telefoon aangeschaft. Ik heb wel is waar een bloed hekel aan telefoneren, maar telefoneren is bij dit apparaat ook alleen maar bijzaak. Je kan er namelijk veel leukere dingen mee doen. Het is een HTC Wildfire, en met dat apparaat kan ik internetten, mijn mail controleren, spelletjes doen, google maps opstarten, een route plannen, bij houden hoe hard ik loop en hoe ver, en ook nog eens bellen ! Dus zondag even met mijn nieuwe speeltje gespeeld, daarna nog met de familie lekker een filmpje kijken, maar ik weet nu al niet meer wat we gekeken hebben, dus veel indruk heeft dat niet gemaakt. Ook nog weer voor de eerste keer dit seizoen de open haard eens aangestoken. Dat doet altijd wel gezellig aan. En dat was alweer de week zoals deze beleefd werd door Simon.

Ik maak de laatste tijd weinig mee ben ik bang. Het leven suddert voort. Ik ben op mijn werk nog wel bezig met cursussen en mijn eigen project, maar ik begin het bankzitten behoorlijk te verfoeien. Ook het weekend bracht helemaal geen nieuwe belevenissen en avonturen. Ik heb zaterdag apathisch doorgebracht en alleen wat kleinere taken op mij genomen. De zondag kon ik, nog lekker in de tuin zittend, doorbrengen met huiswerk. Huiswerk ? Inderdaad. De cursus die ik nu volg, eist van mij dat ik ook nog huiswerk maak. Blijkbaar is de stof zoveel dat dat niet allemaal in een avond behandeld kan worden. En dat terwijl de cursusavonden zich uitstrekken van half zeven tot half tien in de avond ! En dat voor de eerstkomende 7 dinsdagen. Maar zoals gezegd, valt er verder weinig te melden vanuit het midden van het land. Dus moeten we het hierbij maar laten.

Ik was niet goed te pas de afgelopen week. Minnig op de flard’n. Kortom, hoofdpijn, keelpijn en algehele malaise. Tot zover mijn gezondheid. Vrijdag had ik vrij genomen bij mijn baas. Vrijdag was namelijk de diploma uitreiking voor Ruben. Door omstandigheden, die ook een beetje aan de verstrooidheid van ons Ruben liggen, was ik nog nooit op de school geweest van Ruben. Zijn school ligt, geheel toepasselijk natuurlijk, op Schiphol Oost. En daar kan je niet zomaar naar toe rijden. Slagbomen, controleren of je wel op een lijst van genodigden staat, enzo. Maar nu was het dan zover. Ruben kreeg zijn diploma. Locatie: de werkplaats van de school. Dus met als achtergrond een F-16 en een gedeeltelijk gedemonteerde F-16 en een Alouette helicopter had men een podium gemaakt en werden de jongens (veel) en meisjes (2) een voor een naar voren geroepen om hun diploma uit de handen van een luchtmacht kolonel te ontvangen. Met na afloop een drankje en een hapje. Ruben was rechtstreeks vanuit Woensdrecht naar zijn school gereden met de bus. Hij was best wel vermoeid, want hij had in die week weer mogen kamperen met de club. Met veel nachtelijke alarms en dergelijke. Zijn cijferlijst was in ieder geval indrukwekkend. Het was wel zo dat men als eis had gesteld dat je ieder vak met minimaal een 7,5 moest afsluiten, maar toch was zijn lijst indrukwekkend. Hij had namelijk een 9 voor zijn wiskunde. Een echte beta. Net als zijn ouders. Dus dat was de vrijdag alweer. De zaterdag waren wij uitgenodigd om een twintig jarig huwelijksfeest mee te vieren. De judo leraar van Martijn vierde namelijk dit feit. Wij kennen die mensen al vanaf dat Martijn 5 was, dus alweer 15 jaar. Dat was dus weer een avond met veel feestgedruis, disco, dans en jolijt. Kortom, we hebben ons hier prima vermaakt. Wel lekker laat in je mandje, maar we konden toch uitslapen. Op zondag de verplichte rust tot mij genomen. Wel uiteraard om half twee voor de buis plaats genomen om de F1 te bewonderen. Ik heb me weer uitstekend vermaakt bij dit festijn, en wat een held die Kobayashi. Ik vermoed dat hij volgend jaar weer in mijn team gaat plaats nemen ! En dat was alweer een week uit mijn leven.

Over de werkweek kan ik weer kort zijn. Het weekend dan maar. Vrijdag avond mocht ik Ruben op gaan halen van het station in Amersfoort. Hij had twee weken bivak er op zitten. Dus vol verhalen kwam hij thuis. Als je nog van de generatie bent (zoals ik) die zelf in dienst hebben gezeten, zijn die verhalen heel herkenbaar. Maar nog steeds amusant. Hij heeft het in ieder geval heel erg naar zin tot nu toe. Gelukkig maar, want de luchtmacht is voor de eerst volgende acht jaar toch zijn werkgever. De zaterdag was vrij rustig en kalm. De dag doorgebracht met allerhande klusjes. Er kwam nog een houthandelaar mijn oprit volstorten met twee kuub hout, en dat met mijn zonen even fatsoenlijk gestapeld in het houthok en daaromheen. En toen brak de zondag aan. Marjolein was in juni 50 geworden, en dat hadden we toen in klein comité gevierd, Ruben was in augustus 18 geworden, en dat hadden we toen in klein comité gevierd, en ik zou op 27 september 50 worden. Dus zondag zou worden aangewend om ons eeuw feest (beiden 50, immers) en Ruben zijn verjaring te vieren. Toen ik zondagochtend de ogen dus opsloeg, en mij naar beneden begaf trof ik overall mijn gezicht aan. Men had een foto van mij afgedrukt met de mededeling hieronder dat ik 50 word. Toch prettig zo’n geheugensteuntje. Ook had men in de tuin een Abraham neergezet. Ik heb blijkbaar het eerste kwart van mijn leven er opzitten. Maar goed. In de middag stroomden vrienden en familie allemaal bijeen in huize Faber. Het was druk maar gezellig. Gelukkig was het in het midden van het land nog zonnig, dus de visite kon ook bij ons in tuin zich verpozen. Vroeg in de avond leverde de plaatselijke chinees ons een smakelijk buffet. En het was nog lang onrustig in de Hoevelakense dreven. Dat had wel tot gevolg dat ik de F1 dreigde te missen, maar driewerf hoezee voor de uitvinding van de DVR. Dus die heb ik achteraf moeten bewonderen. Moe, maar voldaan, rolde ik ’s avonds mijn mandje weer in. Het zat er weer op.