De afgelopen week stond in het teken van het (gebrek aan) vervoer. Maandag vertrok ik vol goede moed richting Gouda met mijn auto. Echter het was glad. Bleek achteraf. De A12 was tussen Gouda en Den Haag afgesloten wist men mij te vertellen, maar aangezien ik toch maar tot Gouda hoefde nam ik de gok om toch maar te gaan. Dat viel dus vies tegen. Ten eerste was het met je billen samengeknepen met zijn allen voortglibberen. Ten tweede werd de snelheid er ook wel uitgehaald door een gigantische file. Vanaf Woerden was het aansluiten. Om half elf was ik nog maar gevorderd tot Reeuwijk. Nog voor Gouda dus. Toen heb ik maar de beslissing genomen om om te draaien en naar huis te gaan. Ik zag het niet zitten om datzelfde in het donker in de avond te moeten doen. Op de terugweg nog gekantelde vrachtwagens weer opgetakeld zien worden en diverse auto's die de vangrails aan het bestuderen waren. Of auto's die met hun neus de verkeerde richting op stonden op de vluchtstrook. Kortom het verliep gladjes. Ik durfde op de snelweg niet harder dan 50, en vond mezelf dan al een echte held. Maar gelukkig durfden de vrachtwagens nog harder. Die haalden mij dan ook in. Ach, alle vrachtwagenchauffeurs zijn super bekwame rijders, met uitstekend onderhouden materiaal en winterharde banden. De volgende dag besloot ik dan maar met de trein naar Rotterdam te gaan rijden. De spoorwegen zouden toch immers wel rijden, nietwaar? Inderdaad. Nietwaar. Toen ik aankwam op station Amersfoort, werd ik gelukkig nog tijdig geSMS-ed door een collega die inmiddels vast zat op station Gouda. Storing aldaar, wist hij mij te melden. Maar geen nood. Ik had een alternatief. Ik zou de reis wel via Schiphol gaan maken. Een omweg, maar ik zou inderdaad wel aankomen. Tot Schiphol ging alles goed. Daar aangekomen bleek dat communicatie niet altijd de sterkste punt is van de Spoorwegen. De vetrekborden waren op blanco gezet, geen personeel te zien en om het helemaal mooi te maken ook geen omroepberichten, of zo sumier mogelijk. Geen bericht over het feit dat men de reis maar in etappes moet gaan maken. Niets. Op een gegeven moment zie ik een trein richting Den Haag binnenkomen, en ik dacht eerst dat de conducteur hiervan vergeten was het licht aan te doen. Dat bleek niet het geval. De trein zag letterlijk zwart van de mensen. Er kon geen licht uit. Een zwart gat, heet zoiets. Na een dik half uur van wanorde en geen communicatie wist een omroepster te vermelden dat de Thalys zou arriveren. Ook wist ze mij te vertellen dat je alleen hierin mocht als je een reservering hiervoor had. Gelukkig had ik die, bedacht ik mij plotseling. Dus de Thalys naar Rotterdam genomen, en daar slechts vijf minuten later aangekomen dan mijn collega die om zeven uur al vast stond bij Gouda ! De rest van de week ging in een groot reisdrama verder. Het mooie was nog wel dat de Spoorwegen aan het eind van de week zichzelf nog feliciteerden met het feit dat 90% van de treinen weer op tijd reed. De hufters. Ik ben die hele week niet voor acht uur 's avonds thuis gekomen, vanwege treinen die uitvallen en dergelijke ! Maar goed. Het werd ook nog Kerst dit weekend. En het was weer een traditionele kerst. Mijn ouders en een tante van Marjolein hadden wij ter dis uitgenodigd, en ook de vriendin van Martijn prikte een vorkje mee. En het was uiteraard weer traditioneel gourmetten. Ik vind dit gewoon leuk, en het was heel gezellig. En op tweede kerstdag waren we de kerst in klein comitee aan het vieren. Marjolein had zich uitgesloofd in de keuken, iets met wild enzo. In ieder geval was het allemaal LEKKUUURRHHHH. En zo gingen de feestdagen in vreugde voorbij.