De werkweek die achter ons licht is hetzelfde als degene die daar weer aan vooraf ging. Alleen was vrijdag nog wel spectaculair natuurlijk. Er viel namelijk een vlokje sneeuw, en Nederland stond stil. Ik had de hele dag al rampverhalen gehoord over mensen die in files van 35 km en langer stonden, en ook op de A28. Dus toen ik om kwart over zes Gouda verliet had ik wel een beetje een houding van, we zien wel waar het schip (of de auto) strand. Maar mijn verbazing was groot toen het ergste wat mij overkwam een klein lullig filetje was van 5 km bij Woerden, en die staat er altijd. Wel ging ik uit voorzorg maar niet over de A28 maar over de A12 tot Maarn, maar verder ging mijn reis eigenlijk vlekkeloos. Sterker nog, ik heb zelden zo’n rustige avondspits op vrijdag hier gehad. Op zich was ook wel grappig dat je precies de sneeuwgrens kon aangeven die dag. Tot Utrecht lag er geen druppel sneeuw, pas aan de oostkant van Utrecht zag ik wat sneeuw liggen. Vrijdag toch maar vanwege de “barre” weersomstandigheden de sportschoentjes niet aangedaan. Zaterdag voor het eerst in mijn prille leven getennist in Nederland. Normaal is dit een sport die ik alleen in Amerika beoefen, want daar kennen ze me toch niet. Maar nu dan eens in een binnenhal getennist in Leusden. Ach, ik speel nog op een dermate bedroevend niveau dat ik hier niet echt moe van kan worden, maar je bent er weer eens uit. Zondag lekker knus met z’n allen thuis zitten moeken. Boek erbij, drank en chips voor handen, en lekker relaxen. Dus tot zover de belevenissen van mijn kant dan maar weer.