www.simonfaber.eu

Vrij weinig nieuws deze keer. Ik zit weer lekker in het ritme werken, eten, slapen. Dus dat zit wel goed. Hardlopen heb ik even in de koelkast gezet, vanwege het warme weer. Ik had geen zin meer in het lopen boven de 25 graden celcius. Ik weet het: zwak. Maar ja, zo is het vlees, en de geest wilde ook al niet meewerken. Donderdag avond nog weer een fijne avond met collega’s doorgebracht in Den Bosch (O, vreugde !). Het weekend was een zeer rustige. Ik had mij voorgenomen om nog mijn schoorsteen te vegen, maar het was te mooi weer. Dus lekker lui in de tuin gezeten. Verder niets te melden.

Eens, heel lang geleden, in elk geval ver voor mijn vakantie, hadden wij een nieuw bed bestelt voor Ruben. Nou ja, een bed. Meer een bed, annex bureau, annex slaapbank plus een nieuwe linnenkast. En deze week werden wij dan ook verrast met de levering van een gigantische hoeveelheid hout. Hout in de vorm van planken en platen, alsmede zakken vol met spijkers, schroeven, klemmetjes en onderdelen met onbekende functie. Ook werd in begrijpelijk zweeds er een aantal handleidingen bijgevoegd. U begrijpt het al, hier was een paar avonden vol van gezellige familie kwalititeitstijd afgeleverd. En het was warm, ook dat nog, en het assembleren van dit geheel geschiedde op de bovenste verdieping, en warmte stijgt naar boven. Dus in het assembleren ging letterlijk heel wat bloed, zweet en tranen in zitten. Verder hadden we weinig bijzonders meegemaakt in deze week. In het weekend hadden we ook geen bijzondere afspraken staan. Ja, alleen met de vuilnisstort. Want Ruben zijn oude bed, tafel en kast moest nog afgevoerd worden. Een Renault megane vol heb ik weggebracht naar de stort. Verder weinig meegemaakt. Uiteraard zondag nog naar de F1 gekeken, en ik moet u bekennen dat op het moment dat Alonso uitviel, ik juichend van de bank opsprong. Verder mij daar uitstekend mee vermaakt met de F1. En toen was het weekend al weer op.

Hier is hij weer ! Terug uit het beloofde land. Vijf glorieuze weken in de U.S of A doorgebracht. Ik heb mij prima vermaakt geachte Kast:Bezoeker. Eerst ging voor mij een lang gekoesterde wens in vervulling. Wij bezochten de Grand Canyon. Maar de eerste drie dagen waren we in Las Vegas. Een beetje warm was het daar wel, zo’n 45 graden Celcius, naar ik vermoedde. Maar omdat het absoluut niet vochtig was, toch nog wel te harden. Zeker met airconditioning. Ik heb het nog wel geprobeerd, maar het is me helaas niet gelukt om miljonair te worden in deze stad. Het casino bleek toch iets beter in black jack te zijn dan ik. Toch is het een vreemde stad, dat Las Vegas. Ikzelf ben er niet zo kapot van, maar Marjolein vond het geweldig. Daarna zijn we van camping naar camping gehobbeld en hebben we de verschillende canyons bezocht. En dat is gewoon geweldig. Zie hiervoor ook de foto’s. Het is en blijft een geweldig land. De trektocht bracht ons achtereenvolgens in de staten Nevada, Utah, Arizona, Colorado en wederom in Utah. Vanaf Salt Lake City zijn we ten slotte weer naar Orlando gevlogen. Toch nog een vlucht van 4,5 uur. In Orlando hebben we vervolgens drie weken nagenoeg niets meer uitgevoerd. Wel nog een dagje naar de golf van Mexico geweest, en een dagje naar een Disney park, maar verder niet veel uitgevoerd. Wat klusjes rond het huis en dat was het wel. Ook heerlijk. Helaas moesten we afgelopen vrijdag weer naar huis. Het is niet anders. Op zaterdag ochtend half twaalf waren we weer thuis. Brak en moe, want je slaat weer een nacht over. En slapen doe je ook niet in zo’n vliegtuig, waar je opgepropt zit met je knieen bij wijze van spreken tegen je kin. Zaterdag ook nog de kat weer uit het pension gehaald. Zondag kwamen mijn ouders nog even langs om te zien of we het overleefd hadden. Ook nog weer mijn eerste Grand Prix sinds tijden weer gezien. Een spannende wedstrijd ook nog eens. En dan breekt nu weer een lange periode zonder vakantie aan.

Kast:Genoten, mijn eerste werkweek zit er weer op. En ik moet zeggen, het is alsof ik nooit ben weg geweest L. Iedere ochtend weer om 06:00 uur uit de veren, en gezellig aanschuiven in de rij auto’s die op de snelweg staan. De vakantie is blijkbaar voor bijna iedereen afgelopen. Vrijdag er bijna 2 uur weer overgedaan om thuis te komen, heerlijk. Dat heb ik echt gemist tijdens mijn vakantie. Wel weer het hardlopen opgevat. Dat had gedurende vijf weken stil gelegen, en dat wreekt zich. Op zich niet zo’n ramp, maar een paar maanden geleden had ik mij, in een vlaag van enorme zelfoverschatting, mezelf opgegeven voor de Dam tot Dam loop. Jawel, het evenement wat ik ieder jaar op het nippertje mis. Dus toen ik woensdag nog maar amper in staat was om 3,5 km te rennen en vrijdag niet veel beter, toen zonk de moed mij toch wel in de spreekwoordelijke hardloopschoenen. Ik had nota bene het startnummer en de loopchip van de organisatie al ontvangen. Dus heb ik mij maar, met schaamrood op de kaken, mij afgemeld bij de organisatie. Verder kan ik u mededelen dat er toch wel veel veranderd is in het tegenwoordige uitgangsleven patroon. Martijn heeft inmiddels de leeftijd bereikt van 16. En dan wil je wel eens uitgaan met je vrienden. En tegenwoordig is het blijkbaar mode om eerst naar een verjaardagsfeestje te gaan, en daarna met een heel stel de stad in te gaan. Dus hadden wij een stevige discussie met onze spruit over dit fenomeen. Wij, de ouders, meenden in onze onschuld dat 1 uur in de ochtend toch wel een nette tijd was om thuis te komen. Dat zagen wij toch verkeerd. Hij ging net zo lief dan maar niet naar de stad, dan dat hij voor paal bij zijn vrienden stond door om 1 uur al thuis te moeten zijn. Zelf had hij in gedachten dat hij wel rond een uur of 6 uit de stad kon komen en dan bij een vriend ging slapen. Dat zagen wij toch weer anders. Enfin, uiteindelijk zijn we wel tot een compromis gekomen. En hoorden wij om 2 uur ’s morgens gelukkig zijn sleutel weer in het slot van de voordeur komen. Het leven is toch wel veranderd in al die tijd. Verder niet veel meegemaakt in het weekend. Dus op naar de volgende KAST:Reunie/Kast:Bijdrage. Net wat eerst komt.

Geen bijdrage