www.simonfaber.eu

We zijn nog driftig bezig om ervaring op te doen op het traject Hoevelaken – Den Haag. Vooralsnog ben ik gematigd optimistisch. Tot nu toe is de enkele reistijd ongeveer 5 kwartier. Een uitzondering in de negatieve zin was de donderdag. Toen was het anderhalf uur, maar altijd nog sneller dan het openbaar vervoer. Ook op het werk is het vooralsnog de spreekwoordelijke kat in het vreemde pakhuis. Ik moet mijn draai nog vinden. Wellicht ook niet echt vreemd als je in een bestaand team wordt toegevoegd. Maar goed. Het weekend. Daar kunnen we redelijk kort over zijn. Ik moest nog pasfoto’s laten maken, en dat lukt je niet meer in Hoevelaken. Dan moet je echt over de gemeentegrens. Dus op naar Leusden om dit te laten doen. Nauwelijks in Leusden aangekomen word ik door een gemotoriseerde politie agent een zijstraat in gedirigeerd. Samen met de automobielen die achter mij reden. De reden was niet geheel duidelijk maar we moesten in de zijstraat keurig wachten. Bleek dat we moesten wachten op een wielerwedstrijd. Die moest net langs komen toen ik ter boodschap ging. Dus dan zit je een poosje te wachten en dan zie je eerst een aantal politie agenten op hun motor met zwaailichten voorbijkomen. Dan een poosje niets. Dan vier wielrenners met haast. Dat zou ik ook hebben als er wat van die motoren en auto’s met racefiesten op het dak je achterop zitten. Dan een hele poos weer niets. Gevolgd door een dertigtal mannen op de fiets met haast. Ook die werden achterop gezeten door motoren en auto’s met fietsen. Dan weer een poosje niets. Ten slotte gevolgd door een stuk of zes fietsers met iets minder haast, terwijl ook zij hinderlijk gevolgd werden. Daarna moesten we nog een paar minuten wachten of dat werkelijk de laatste fietsers waren, en toen konden wij ook onze weg weer vervolgen. Zo maak je nog eens wat mee, bij ons op het platteland. Verder kan ik de rest van het weekend samenvatten met het woord rust. Alleen nog de F1 gekeken op zondag, en dat was het eigenlijk wel weer.

Ik heb mijn eerste volledige werkweek er weer op zitten bij mijn nieuwe klant. En, als ik mijn eerste indruk even moet geven, het is even wennen. Ten eerste is het in Den Haag. En dat is toch 90 kilometer, enkele reis. Op een traject wat nou niet bekend staat om zijn rustige verkeer. Ten tweede is een nieuwe werkomgeving altijd even wennen. Nieuwe procedures, nieuwe collega’s. De bekende kat in een vreemd pakhuis gevoel. Maar wij zal handhaaf! Ik ben er in elk geval wel in geslaagd om in een week, twee desktop PC’s kapot te maken. Ach, het is een gave. Wat mijn ogen zien, kunnen mijn handen slopen. Maar ook aan deze week kwam weer een einde. Het weekend. Dat begon op vrijdagavond natuurlijk. Omdat we Ruben na onze vakantie nog niet gezien hadden, zijn we op vrijdag avond bij hem op bezoek geweest. En dat was weer uiterst gezellig, kan ik u verklappen. Omdat hij ook jarig was geweest tijdens onze vakantie, werd hij door ons overladen met spullen die hij in zijn huishouden goed kan gebruiken, maar waar je zelf niet zo gauw aan denkt om aan te schaffen. Zoals een goede broodrooster bijvoorbeeld. Dus de vrijdagavond was al weer goed gevuld. Op zaterdag kregen we visite van een collega van Marjolein met zijn vrouw. Omdat we best wel trots zijn op Amersfoort, en het toevallig ook nog eens monumenten dag was, hebben we ze een rondleiding gegeven door Amersfoort. En zijn we bijzondere monumenten ook nog ingegaan. Zo was ik nog nooit van mijn leven in de koppelpoort geweest, maar nu met monumenten dag kon je daar ook in. Heel bijzonder. Verder zijn we nog in een huisje van een begijnenhofje geweest, de oude mannenzaal in Amersfoort en ook nog even in de St Joriskerk gekeken. Kortom ik kon zelf ook nog even de toerist uithangen. Na afloop nog even in de laatste bierbrouwerij van Amersfoort nog even een biertje gedaan, en daarna weer op huis aan. ’s Avonds had Marjolein zich nog culinair uitgeslooft, dus ik geef deze dag het cijfer negen. Daarom de zondag maar uitgeroepen tot rustdag, en ook niets gedaan, behalve dan een beetje suf voor me uit zitten staren. En dat, beste lezer, was het alweer voor deze week.

Geen bijdragen

U heeft mijn bijdragen node gemist de afgelopen weken. Maar dat komt, de vakantie sloeg ook bij ons toe. Uiteraard was de vakantie bestemming al weer bekend. Dan mag geen verbazing heten natuurlijk. Eerst een anderhalve week doorgebracht in Florida. Even acclimatiseren. Lekker helemaal niets doen. Daarna zijn we nog naar Californië gevlogen, voor het actieve gedeelte van de vakantie. We zaten bijna tegen de grens van Oregon aan. Eerst een paar dagen bij het nationaal park Lassen Volcanic. Zoals de naam doet vermoeden betreft het hier een nationaal park waarbij een vulkaan betrokken is. De laatste keer dat deze vulkaan tot uitbarsting kwam was in 1915. We bivakkeerden in een dorpje zo’n 60 kilometer daar vandaan. Dit dorpje lag in een vallei waarbij de temperaturen opliepen tot 43 graden Celsius, maar ging je het park in (wat veel hoger lag) dan zakte de temperatuur daar algauw tot 21 graden Celsius. Veel herten gezien. Later zijn we naar de kust gereden, en daar was het lange broeken weer! Dat heb ik niet vaak meegemaakt, dat ik een lange broek aan moest in de U.S. of A. vanwege de temperatuur. Maar de kust was wel zeer de moeite waard. In het plaatsje waar we zaten lagen de zeehonden en zeeleeuwen in de haven op de rotsen. Heel apart. En na een kleine twee weken weer terug gevlogen naar Florida om weer van de reis uit te rusten. En om je mentaal weer voor te bereiden op Nederland natuurlijk. We zijn nog zo’n anderhalve week daar gebleven en toen de vlucht naar Europa gemaakt. De laatste dagen was het weer trouwens niet echt best in Florida vanwege de orkaan Harvey. Die lag weliswaar helemaal aan de overkant van de golf van Mexico, maar die dingen zijn honderden kilometers wijd, en zo’n ding beïnvloed nog wel degelijk het weer in Florida. Maar goed, wij mochten niet klagen uiteraard. Op maandag weer teruggevlogen en dinsdag aangekomen in Nederland, en op woensdag begonnen met een nieuwe klus bij een nieuwe klant in Den Haag. Gelukkig viel de jetlag aardig mede, en daardoor kon ik nog een fris en fruitige indruk maken bij mijn nieuwe klant. Voorlopig denk ik dat ik maar met de auto daar naar toe kachel, want met de trein ben ik 3 kwartier langer onderweg. En dan moet je wel een aardige file hebben wil je dat kunnen overtreffen. Het weekend zijn we nog met mijn ouders naar Martijn geweest. We wilden ze nog bedanken voor het voeren van de veestapel, en Martijn wilde nog graag even de laatste verbeteringen aan zijn woning demonstreren. Dus dan het bedanken bij Martijn in huis gedaan. Zondag weinig uitgericht. Het was nog fraai weer dus na de F1 nog snel in de tuin gezeten om nog even te genieten van de zon. En dat was het alweer voor deze ronde.

Bij mijn opdrachtgever is sinds vorige week de boel weer aan het normaliseren. Er kan zelfs weer gewerkt worden. Toch geen fijne manier om afscheid van de opdrachtgever te moeten nemen. Hoewel…. Ze hebben het afscheid nemen wel vergemakkelijkt. Maar genoeg over werk. Verder is er eigenlijk weinig te melden vanuit het centrum van het land. Het weekend werd in zeer gepaste rust doorgebracht. Als je een weekend mee maakt waarbij het hoogtepunt het knippen van je haar en de formule 1 wedstrijd op zondag was, dan weet je het wel. Het leven trekt aan mij voorbij. Dus hoewel ik spannende dingen hier had neer willen schrijven, met belangwekkende meningen en spannende gebeurtenissen, moet ik het helaas hier maar bij laten. Het kan niet altijd enerverend zijn. Gelukkig.