www.simonfaber.eu

U heeft mij waarschijnlijk gemist de afgelopen week, beste lezer(es). Ik u ook, kan ik u verklappen. Helemaal vergeten om mijn belevenissen aan het papier toe te vertrouwen. En met papier bedoel ik natuurlijk dit medium. Maar zoveel viel er ook niet te melden. Alleen het feit dat Ruben nog langs kwam, staat mij nog bij. Dus dan maar overschakelen naar de afgelopen week. En ik spring dan meteen naar het weekend. Het weekend was weer een uur korter. Wanneer stopt deze waanzin van zomertijd? Zelfs over afschaffen van de zomertijd kan men het in Europa niet eens worden. Laat staan over zaken die er wel toe doen. Anyhow. Ondanks het kortere weekend, konden wij al onze geplande activiteiten uitvoeren. Ondanks het wisselvallige weer toch nog zowel op zaterdag als zondag de brommer gepakt voor een ritje. Op zondag zelfs door de Flevopolder. Home of Mental. Ook door Lelystad gerost. Geen Mental waargenomen. Maar het waaide wel behoorlijk. En op de dijken moest deze jongen dan ook ernstig met deze woei rekening houden. Later op de zondag kwam mijn moeder nog ter visite. Twee weken geleden is zij geprikt met Pfizer vaccin. En gelukkig nog geen rare bijwerkingen geconstateerd. En dat was weer de bijdrage van mijn zijde.

Door gebrek aan inspiratie, geen bijdrage voor deze week

Mag ik iedereen hartelijk feliciteren? We mochten deze week 1 jaar Corona maatregelen vieren. Een jaar waarin we allemaal vrijheden hebben opgegeven die we vanzelfsprekend vonden. Ik mag uiteraard niet klagen in vergelijking met anderen. Er zijn altijd mensen die er slechter aan toe zijn, dat weet ik ook wel, maar ik kan niet bepaald hier vrolijk om worden. Sommige vrienden heb ik nu langer dan een jaar niet meer gezien. Alleen nog contact via snailmail of email. Maar goed, tot zover onze jubileumviering. Het werk was weer tandjesdruk. Gelukkig maar. En het weekend was weer zo voorbij. We hebben onze standaard dingen gedaan van het weekend. Dus zaterdag ging ik met behulp van een routeplanner een tocht van 160 km rijden. Dat werden er 211 km. Maar dat was uiteraard niet erg. Zondag nog even naar de Holterberg gereden en daarna langs de IJssel naar Zwolle en over de Veluwe weer naar huis. Ook weer een paar kilometer dus. Ik was nog maar net thuis toen wederom motor geronk uit mijn voortuin klonk. Ruben kwam even informeren of wij nog leefden. Dus dat werd nog heel gezellig uiteraard. En verder heb ik niet zoveel te melden. Het motto is immers: Wie thuis zit, maakt niet zoveel mee.

De weken lijken allemaal heel erg op elkaar. Ik kreeg nog wel een mail van mijn werkgever dat ik wat vakantie dagen moet opnemen voor eind juni. Want door alle lockdown perikelen is er natuurlijk bij een boel mensen een vakantiedagen stuwmeer ontstaan. En dat is uiteraard logisch. Want waar moet je naar toe. Maar goed, het was voor mij ook een reminder dat ik eigenlijk wel wat vrije dagen kon gebruiken. Nu viel de het stuwmeer van mij nog wel mee, al zeg ik het zelf. Ik heb nog maar een saldo van 54 dagen dit jaar. Eitje!! Maar na overleg met Marjolein hebben we toch maar besloten om er eens uit te gaan. We hebben nu in ieder geval iets geboekt. Nu nog zien of het door gaat. In het weekend kwam zaterdag nog mijn moeder ter visite. Ik begin hierin een patroon te ontwaren. Uiteraard was dit gezellig, en uiteraard was ze weer voor de avondklok thuis. Op zondag mocht ik nog met mijn moeder ter vaccinatie. Ik was niet degene die gevaccineerd moest worden, maar mijn moeder. Zij was aan de beurt, als 80+. Ze kon gelukkig in Amersfoort terecht. Om half zeven in de avond. Navraag leerde ons aldaar dat ze in het weekend ook doorprikken van 8 uur in de ochtend tot 8 uur in de avond, En ze prikken maar tot 8 uur omdat er een tekort aan vaccin komt. Eerst prikten ze namelijk tot 10 uur in de avond. Mijn moeder kreeg het Pfizer vaccin, en gelukkig niet AstraZeneca. Maar je weet het maar nooit met de vaccins, waar nauwelijks mee getest is. Ik vond het namelijk niet echt gerust stellend dat je na een vaccinatie in een wachtruimte een kwartier moet zitten, om te kijken of je soms niet goed wordt. Niet echt geruststellend. Maar dat waren weer de belevenissen uit het centrum van het land.

Afgelopen week namen wij afscheid van ons matras. En het was net nieuw. Ongeveer 25 jaar was dit matras jong. Net ingelegen. Maar in deze corona tijden kan je niet even naar een bedden specialist om even een nieuw matras uit te zoeken. En bijvoorbeeld even er op te gaan liggen om te zien of dat allemaal lekker ligt. Nee, dat gebeurt tegenwoordig ook digitaal. Het bestellen dan. Niet het er op liggen. Dus afgelopen week werd in huize F. een matras bezorgd. Wel stonden we even te kijken, want er werd een smal maar lang pakket geleverd. En op navraag bij de bezorger of hier echt een matras in zat, werd bevestigend geantwoord. Wij waren benieuwd. Dus het pakket naar boven gezeuld, en daar geopend. Blijkt dus dat je een matras kan oprollen. Heel apart. Dus het opgerolde matras bevrijd van zijn plastic verpakking en spontaan begon het matras te ontrollen en zichzelf op te blazen. Het lijkt er dus op dat matrassen vacuum verpakt worden, waardoor ze opgerold opgestuurd kunnen worden. De techniek staat voor niets. Uiteraard meteen het matras omgewisseld, en de eerste bevindingen zijn gelukkig positief. Is naar mijn idee toch een gok als je zo’n product online besteld. Verder ging de werkweek weer in vreugde voorbij. Donderdag was Martijn nog jarig. Dus daar ben ik nog naar toe geweest. Als nieuw speeltje had hij een 3D bril op zijn PC aangesloten. En ik moet echt toegeven, het spelen van een 3D spelletje opent een hele nieuwe dimensie. Ook ging op donderdag mijn mentale felicitaitie richting Aensk. Zaterdag kwam mijn moeder nog ter visite. En verder het weekend weer veel op de motor gezeten. Maar dat had u vast al wel vermoed, gezien het mooie weer wat ons ten deel viel. Hoewel mooi weer wel plaatselijk kan zijn, kwam ik zondag achter. Mijn motor had mij namelijk met mooi weer naar de dijk tussen Almere en Lelystad gevoerd. En daar was het mij toch een partij mistig! Echt niet leuk meer. Ik reed daar over de dijk, maar kon niet meer zien wat aan de zijkanten van de dijk zich bevond. Ik had bij wijze van spreken ook in een bos, of tussen weilanden kunnen rijden. En dan zijn er nog van die idioten die dan zonder verlichting hard over de dijk scheuren. Sommige mensen hebben de intelligentie van een amoebe. En dat was weer de bespreking van deze week.