Site Navigatie
- Details
- Written by Simon
- Category: 2005
- Hits: 772
De werkweken zijn druk. Ik besteed veel van mijn tijd tegenwoordig aan reizen. Ik mag nog steeds veel naar Eindhoven reizen. Als ik naar Zwolle ga dan voelt dat een beetje als een vrije dag. Maar het is nog maar voor een korte tijd. Ik ga met ingang van 1 mei definitief naar Gouda. Ik mag hier functioneel ontwerpen gaan maken voor een salarispakket voor het onderwijzend personeel. Jammer dat het in Gouda is, maar je kan niet alles hebben. Eigenlijk wilde men mij al veel eerder hebben, maar mijn huidige opdrachtgever vond dat te gortig worden. Dus nu hebben ze een compormis gesloten. Vanaf 1 april mag ik al naar Gouda, eerst een dag in de week en dit gaan we in April een beetje opvoeren zodat ik vanaf mei vijf dagen in de week naar Gouda mag kachelen. Op vrijdag was mijn opdrachtgever gesloten, en omdat ik geen vrije dag hieraan wil opofferen ben ik maar naar het kantoor in Amersfoort gegaan. Daar mocht ik nog een laptop in ontvangst nemen voor mijn nieuwe opdracht. Mijn nieuwe opdrachtgever stond er namelijk op dat ik mijn eigen laptop meenam, in verband met flex werkplekken. En vrijdag weer op tijd naar huis, om het pasen te laten beginnen. Zaterdag ging Marjolein met Martijn naar Almelo (bekend van het beroemde stoplicht) voor een judo toernooi (wat anders). Dus werd ik opgezadeld met diverse klusjes die nog moesten gebeuren. Hier toch nog redelijk mijn dag mee weten te vullen. Zondag met zijn vieren gezellig zitten gourmetten, en dat waren alweer de belevenissen voor paaszondag. Zowieso was deze dag een uur tekort. Maandag mocht ik weer naar Alphen aan den Rijn rijden. Twee neefjes van mij vierden het feit dat ze jarig waren geweest. In de middag weer op huis aangegaan en daar het einde van het paasweekend afgewacht.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2005
- Hits: 773
U heeft vorige week mijn bijdrage moeten missen in deze kast. En dat had ook een reden. Niet dat ik niets meegemaakt heb. Ik had in mijn hoofd al een bijdrage gecomponeerd waarin ik blij bericht gaf van het feit dat ik op intake gesprek ben geweest in Gouda. Ik had ook een snedig verhaal in mijn hoofd over het feit dat Marjolein ons voor twee dagen verlaten had. Zij moest van haar baas in Duitsland bij een klant het een en ander aan werkzaamheden verrichten. Maar deze verhalen blijven onverteld doordat mijn schoonvader vorige week maandag overleden is. Het is op zich nog overvoorstelbaar dat zoiets nog zo snel kan gaan. Zondag voor twee weken terug was hij nog, samen met mijn zwager, bij zijn schoonzus op visite geweest. Die maandag daarop kreeg hij de griep. Vervelend, maar niets om je zorgen over te maken. Wel had hij hier koorts bij, wat voor hem ongewoon was. Donderdag ging Marjolein dan ook niets vermoedend naar Bonn. Vrijdag werd ik opgebeld op mijn werk door mijn schoonzus, dat de situatie van mijn schoonvader verergert was. Hij had nu een longontsteking gekregen, maar hij kreeg nu medicijnen. In de loop van de middag werd de situatie zorgwekkend, en werd Marjolein gebeld dat ze terug moest keren naar Nederland. Mijn schoonvader was inmiddels nog amper aanspreekbaar. Wij hebben toen snel een rooster opgesteld zodat iemand van ons altijd bij hem kon waken. Wij kregen te horen dat de antibiotica die hij kreeg binnen 48 uur moest aanslaan, was dit niet het geval dan was de zaak hopeloos en zou hij alleen nog maar pijnstillers krijgen. Hij werd dan opgegeven. Zondagmiddag waren de medicijnen dus niet aangeslagen. Hij werd aan een morfine infuus gelegd, zodat hij in ieder geval geen pijn meer zou hebben. Zondagavond heb ik bij hem doorgebracht. Hij was niet aanspreekbaar meer, en reageerde ook nog nauwelijks op je. Wel weet ik zeker, dat hij me een maal zeker herkend heeft. Maandagmiddag, toen ik naar huis terug reed, werd ik gebeld met het nieuws dat hij overleden was. Voor hem is het, denk ik, als een verlossing gekomen. Hij had absoluut geen levenslust meer, nadat zijn vrouw twee jaar geleden overleed. Ook het feit dat hij wist dat hij dement aan het worden was, hij amper meer mocht lopen (eigenlijk helemaal niet meer) en hij het feit niet kon verkroppen dat hij zo hulpbehoevend geworden was, terwijl hij vroeger alles kon, hebben er aan bijgedragen dat zijn dood, op 84 jarige leeftijd, wellicht toch een verlossing was voor hemzelf. Dus de afgelopen vrijdag hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gebracht.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2005
- Hits: 785
Jolijt en vreugde maakt zich iedere ochtend weer van mij meester, als ik weer naar Eindhoven mag tuffen. Heerlijk die befaamde ochtendstond. Lekker opstaan om 05:45 ! Jammer, dat het tijdelijk is. Sneeuwstormen trotserend heb ik mij deze week weer door de dagen heen geslagen. Lopen schoot er andermaal weer bij in. Niet meer dan een maal heb ik de stoute schoenen aan mogen trekken. Zaterdag had Martijn een plaatsje in een zogenaamd mixed team bij judo. Dit houdt in dat men een team samenstelt volgens de volgende formule: Een jongen en een meisje van -15, een jongen en een meisje van -17 (Martijn dus), een jongen en een meisje van -20. En dat voor de verschillende gewichten. Martijn mocht dus zaterdag met zijn team aantreden in het pittoreske Eindhoven. Dus Marjolein om half zeven de deur uit met de Zafari en Martijn naar Eindhoven. Het team werd op die gedenkwaardige dag tweede. Op de terugweg echter sloeg het noodlot toe. Bij Geldermalsen vertoonde de wagen ineens kuren. Een ratelend geluid uit het vooronder, gepaard gaande met het wegvallen van diverse functies van de auto (zoals stuurbekrachting, turbo en algeheel rijvermogen) deden vermoeden dat verder rijden waarschijnlijk niet meer zou lukken. Gelukkig kon ze de auto nog net tot stilstand brengen op de parkeerplaats van de MacDonalds vestiging aldaar. Dus Marjolein de lease maatschappij bellen. Deze vroegen haar werkelijk alles, alsof ze niet mijn auto in het systeem konden opzoeken ! Ze vroegen geloof ik nog net niet de kleur van mijn ogen (blauw). Op een gegeven moment werd mijn wederhelft er driftig van, en als dat gebeurt kan je beter maar je biezen pakken ! Om een lang verhaal nog langer te maken, en ik word nu weer technisch, er was van mijn auto ergens een snaar er afgedonderd en deze kon er niet subiet meer opgezet worden. De auto moest weggesleept worden en Marjolein kreeg een huur auto mee. De keuze was beperkt, een golf, een corsa of een ford fusion. Dit laatste is het dus nu tijdelijk maar geworden. Het bracht haar met Martijn in elk geval weer thuis. Zij het met enige vertraging. Om acht uur kwam ze weer in de veilige haven aan. Op zondag moest Martijn wederom judo plegen. Dit maal in het verre Beuningen (bij Nijmegen). Omdat Marjolein al zo geleden had op zaterdag, was ik dus de aangewezen persoon om dit leed iets te verzachten. Dus ben ik met Martijn naar Beuningen geweest. In een Ford Fusion. Op benzine ook nog. Het is wel een pittig karretje kan ik u verklappen. Hij is helaas te klein voor mijn familie, maar je kan er wel lekker mee scheuren. Martijn werd in Beuningen eerste, en om vijf uur was ik weer in de beschaafde wereld aangekomen. Dit betekende in principe dat ik de eerste race van het F1 seizoen had gemist. Gelukkig bestaat er zoiets als video. Dus ben ik toch nog getuige geweest van de overwinning van Fisichella. Verder had de week mij niet te bieden. Ik ben benieuwd wat ik de komende week weer allemaal zal beleven !
- Details
- Written by Simon
- Category: 2005
- Hits: 771
Vorige week verliet ik u met het bericht dat mijn zwager plotseling met hartklachten was opgenomen in het ziekenhuis. Je schrikt je dan even wezenloos, zeker omdat hij een toonbeeld was van een blakende gezondheid. Niet te zwaar, sporten, gezond eten... Kortom, niet iemand waar je dit soort ellende bij verwacht. In het ziekenhuis bleek al snel dat het niet echt een hartaanval of infarct was, maar dat een kransslagader was afgesloten. Hij moest gedotterd worden, en nog wel diezelfde week in Nieuwegein. Dus mijn schoonbroer een paar gevatte opmerkingen maken over wachtlijsten, en dat die problematiek toch wel overtrokken was. Bleek dus, dat zijn kransslagader voor 99% dicht te zitten. Dus het was gewoon van levensbelang dat hij geholpen werd. Maar alles is gelukkig goed gegaan en op vrijdag was meneer al weer thuis. Beter dan ooit in feite, want alle andere aderen bleken gelukkig schoon te zijn. Op mijn werk was men op zoek naar vrijwilligers die gedurende 8 weken een project in Eindhoven wilden doen. Eerst had men het over een ontwerpklus, dus dat wilde ik wel doen. Dit bleek dus alleen een lokkertje. Het werk is meer het coordineren van testen @#$##$ ! Maar voorlopig zit ik hier wel weer 8 weken aan vast. Nice :-( Vrijdag was mijn oudste zoon jarig. De jongen werd alweer 15 jaar jong. Dus die avond maar niet hardlopen, doch gezellig samenzijn. Zaterdag moest hij in Ede meedoen aan de districtkampioenschappen voor de -17. Hier werd hij helaas vierde, volgend jaar beter zullen we maar denken. 's Middags nog even op ziekenbezoek gegaan bij mijn zwager, en die zat er gelukkig weer blakend van gezondheid bij. Zondag vierde Martijn zijn verjaardag met zijn vrienden. Vorig jaar had hij een gourmet gehouden, en dat was blijkbaar goed bevallen, want dit jaar moest dat weer gebeuren. Pa en Ma waren hierbij niet gewenst, dus die gingen dan maar met mijn ouders gezellig uit eten. Het dorp Hoevelaken heeft een restaurant, waar het goed happen is. En dat hebben we dan ook maar gedaan. Zogauw ik op een kaart lamsvlees aangekondigd zie, ben ik verkocht. Dat moet dan ook subiet gegeten worden. Om maar even weer de kast kreet aanheffen: LEKKUUUUUURRRHHH ! Weer thuis gekomen maar weer gezamenlijk de bende opgeruimd, en daarna verzadigd op de bank neergezegen. Wel weer vroeg naar bed gegaan, want ik moet er nu weer in het holst van de nacht opstaan (kwart voor zes) om nog een beetje op tijd in Eindhoven te zijn. Vogende week weer meer avonturen !