www.simonfaber.eu

Details

Written by Simon

Category: 2007

Published: 16 June 2012

Hits: 809

Het valt allemaal niet mee zo’n week na het Kast:Event. Traag verloopt zo’n week, en warm natuurlijk. Maar uiteindelijk werd het dan toch nog weekend. Ik had mijzelf een hangmatstandaard aangeschaft (plus een hangmat) en dacht vrijdagavond: Het is mooi weer, het is warm. Ik zet die hangmat in elkaar en ga daar het weekend in doorbrengen. Uiteraard is het daarna niet meer goed gekomen met het weer. Dus helaas, pindakaas. Weinig in de hangmat gelegen. Zaterdag had Martijn weer eens een judo toernooi. Een zogenaamd Q3 toernooi. Dit zijn toernooien, waarbij de senioren (boven de 21 dus) zich moeten kwalificeren voor het Nederlands kampioenschap. Martijn wist hier zelfs een wedstrijd nog te winnen, en dat geeft mij te denken. Hij is blijkbaar nu al in staat om een geoefende volwassene met judo te verslaan. Ik ga me toch maar zorgen maken over mijn positie in het gezin....... Zondag weinig uitgevoerd. Behalve dan dat ik naar die strontvervelende wedstrijd in Monaco mocht kijken. Die optocht voor F1 wagens. Een processie van gemiddeld 150 km/uur. Heb ik zo genoeg mijn gevoelens over de Grand Prix van Monaco verwoord ? Als ze een wedstrijd van de F1 kalender af mogen halen is het wel deze. En toen werd het alweer maandag. En die neem ik in de bespreking van deze week maar meteen mee. Want het was tweede pinksterdag. In dit geval betekende pinksteren voor mij dat ik bij mijn ouders nog even het systeembeheer op hun PC mocht doen. Verder geen moer uitgevoerd, behalve dan nog even een paar DVD’s bekijken. Dat was het weer voor deze week. Voor mij ligt de laatste korte werkweek tot Kerstmis. Wat een droefenis nu weer.

Details

Written by Simon

Category: 2007

Published: 16 June 2012

Hits: 852

Een druk weekje ligt weer achter ons. Maandag avond ben ik nog naar het voetbalstadion van FC Utreg geweest. In een skybox van dit stadion hield een collega van mij een afscheidsreceptie. De goede man ging met pensioen. Bert, als excollega van mij, kent hem ongetwijfeld ook nogwel (Klaus Duindam). In mijn jonge leven was ik nog maar een keer in een voetbalstadion geweest, en dat was in de Kuip te Rotterdam, in het jaar 1982 toen Nederland tegen Belgie moest voetballen, en Johan Neeskens zijn laatste wedstrijd speelde. Dus om te zeggen dat ik regelmatig in voetbalstadions kom kan ik niet zeggen. En ik moet u eerlijk zeggen, ik dacht dat zo’n stadion veel groter zou zijn. Het viel mij, qua grootte dus, een beetje tegen. Zo’n skybox daarentegen is wel zeer ruim. Vrijdag begon het weekend niet echt jofel. Ik voelde me lamlendig, hoofdpijn en een algemeen gevoel van onbehagen. Ik zit wat dat betreft tegen ziekworden aan. U kent het wellicht wel, je voelt je slecht, maar niet slecht genoeg om thuis te blijven. Dus een plezant begin van het weekend. Zaterdagavond mochten we nog naar de koekstad afreizen. Een nichtje van ons was jarig geweest, en vierde haar verjaardag. Heel gezellig allemaal, maar pas tegen half twee thuis, en ik voelde me toch al gammel. De volgende ochtend uiteraard moederdag. Marjolein had al van te voren aangegeven dat wij moederdag maar een weekje uit moesten stellen, want mijn moeder verjaarde ook op deze dag. Eerst had ik gedurende de ochtend nog het idee, dat ik het maar helemaal aan mij voorbij moest laten gaan, want het leek er steeds meer op dat ik ziek zou worden, maar rond de middag toch nog dermate opgeknapt dat ik mijn ouders met mijn aanwezigheid kon verblijden. ’s Avonds nog in de plaatstelijke horeca met zijn allen gegeten. Met zijn allen betekent in dit geval, mijn ouders, mijn zusje met haar gezin en mijn clan. Al met al zo’n 12 personen. Ook weer heel gezellig en zeer smakelijk. Godlof was ik nog zo snugger geweest om de videorecorder in te stellen, zodat ik na thuiskomst nog even de F1 race kon bekijken. Ik heb me hier wel weer mee vermaakt, en toen was het weekend alweer op.

Details

Written by Simon

Category: 2007

Published: 16 June 2012

Hits: 867

De afgelopen werkweek was er weer een uit de categorie kort. Zo heb ik mijn werkweken het liefst kan ik u verklappen. En ik heb deze week weer iets over mijzelf geleerd. Ik had niet gedacht dat ik het ooit zou doen, maar blijkbaar ben ik toch een Jan Modaal. Het was namelijk Hemelvaartsdag afgelopen donderdag. En wie treffen we daar aan in de IKEA van het gezellige Amersfoortse stadje A. ? Jawel, de heer Faber met zijn gemalin. Op Hemelvaartsdag ! Bij de IKEA ! Ik heb uiteraard wel een excuus. Dat dan gelukkig wel. Martijn had een nieuwe slaapkamer aankleding nodig. Dus een week geleden had zijn moeder, in samenwerking met haar zoons, bij de IKEA een bed, en een tweetal kasten uitgezocht. Het bed was zo uit de schappen te rukken, maar de kasten waren niet voorradig. Die waren uiteraard een week later wel weer verkrijgbaar. Dus zo kon het gebeuren dat ik met Marjolein op Hemelvaartsdag in de IKEA rondhobbelde op zoek naar twee kasten, genaamd RAKKE (een ladekast en een garderobekast met dezelfde naam ! Hoe verwarrend !). Een ding moet mij echter toch van het hart. Wat zit zo’n winkel toch slim in elkaar. Je wordt zeer slim, langs een bepaalde route geleid waar je je keus kan maken uit het uitgestalde assortiment en daarna kan je zelf je bouwpakket uit de stellingen halen. Bijzonder slim opgezet. Maar het blijft natuurlijk raar om dit op je vrije Hemelvaartsdag te moeten doen. En dan kom je thuis, en dan kan je dus de rest van de dag spenderen om de RAKKE kasten in elkaar te schroeven. En helaas werd mij een vooroordeel bevestigd. Ik meende altijd tenminste dat het een vooroordeel was, maar ik weet nu beter. IKEA levert inderdaad te weinig onderdelen in haar pakketten. Twee kasten gekocht, en net op het laatste plaatje blijkt van beide kasten een vitaal en onmisbaar onderdeel niet aanwezig te zijn. Dus dat was een leermoment. De volgende dag was het zover. Het KAST:Reunion event ! Dit bijna ieder jaar terugkerend event was wederom in de bekwame organistatie handen van Kinky Boots. Wederom: complimenty aan deze organisator van het belangrijkste event van het jaar. Na een hartelijk weerzien ten huize van Kinky B. togen de genodigden naar de binnenstad van het Utrechtse stadje U. En wat stond op het menu ? Een smakelijke en voedzame chinees. Aldaar kon men lekker wokken, teriaki spelen of zelf wat rijstproducten uit het buffet samenstellen tot een gastronomisch hoogtepunt. Gelukkig voor de deelnemers uit het oosten was ook aan de Babi Pangang gedacht. Ik weet niet wat de uiteindelijke Babi Pangang score geworden is, maar dat hij ver boven de 1 kwam hoeft niemand te verbazen. Uiteraard hebben we nog een minuut stilte in acht genomen om hem te gedenken, die er niet bij kon zijn. Om ook aan de sportieve wensen van het gezelschap te voldoen werd er daarna nog, traditie getrouw, met de lange keu een balletje getikt in het plaatselijke snookercenter. We raken al aardig bedreven in deze sport, want in 2 uur tijd hebben we evenzovele games weten te spelen. Na afloop van dit sportieve samenzijn hebben we nog een afzakkertje genomen op een buitenterras van een nabij gelegen horeca etablisement. En toen sloeg de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Dus kwam er een eind aan een zeer geslaagd event, en we hopen dat het volgend jaar weer zal plaats vinden. U begrijpt, na deze hoogtepunten verbleken alle andere gebeurtenissen van het weekend. Dus ik wilde het hier maar bij laten.

Details

Written by Simon

Category: 2007

Published: 16 June 2012

Hits: 801

We zijn maar druk de laatste tijd. Op vrijdag werd de broer van Marjolein, in de volksmond ook wel mijn zwagert genoemd, vijftig jaar. Altijd een fijne dag om je verjaardag te vieren, 4 mei. Maar goed. Om deze gebeurtenis toch niet helemaal stilletjes voorbij te laten gaan had hij een etentje geregeld waar wij bij aan mochten schuiven. Het etentje vond plaats in een bourgondisch restaurant, en inderdaad, ik heb er weer volop van genoten. Heerlijk zo’n steak die nog au roept als ik erin prik. Kortom, het werd nog heel lang heel leuk. Maar de volgende dag was het weer vroeg uit de veren ! Marjolein en ik gingen met een stel vrinden naar de Hoge Veluwe. Martijn en Ruben gingen niet mee. Martijn omdat hij een toernooi moest draaien en Ruben was plotsklaps ziek geworden, dus die wilde alleen maar in zijn bed liggen. Dus waren Marjolein en ik kinderloos richting Schaarsbergen gegaan. Martijn zou reeds vroeg in de middag weer thuis zijn, dus konden we Ruben met een gerust hart alleen ziek laten zijn. Na het koffie en gebak gebeuren in de herberg bij de ingang van ons Nationaal Natuurpark gingen we met zijn tienen het park in. De Hoge Veluwe heeft een van de plannen van Provo destijds in de praktijk gebracht. Bij de ingangen van het park kan men ongebreideld kiezen uit fietsen die het park gratis ter beschikking stelt. Verkrijgbaar in iedere kleur, zolang het maar wit is. Dus allemaal zo’n kekke, hippe fiets uitgezocht en gaan met de banaan. Het park is werkelijk schitterend. Een aanrader. En je kan er moeiteloos een dag in doorbrengen. Tegen zeven uur in de avond waren we het park helemaal doorgefietst en ook nog wandeling gemaakt. Dus bij de herberg aan het begin van het park eerst eens een Warsteiner weg getikt. Daarna daar maar eens lekker gegeten, en dit weggespoeld met de nodige Warsteiners. Tegen half elf waren Marjolein en ik weer in Hoeveleut. Ruben was weer aardig opgeknapt. De volgende dag maar eens helemaal niets gedaan. De zondag was per slot van rekening bedoelt als rustdag. Dus dat wast weer