www.simonfaber.eu

Details
Category: 2007
Hits: 887

Deze week was het twee maal D-Day. Woensdag kregen we namelijk Amerikaanse logees. In Amerika (HBL) traint Martijn regelmatig bij een judovereniging bij ons in de buurt (ongeveer 35 km rijden), en nu kwam de judotrainer met een pupil van hem over om in Nederland deel te nemen aan enkele toernooien. Dus dat bracht de nodige drukte met zich mee. Vrijdag kwam de vader van de betreffende judoka ook nog over, dus we hebben het huis weer redelijk gevuld, met trainer Bill, vader Howard en judoka/dochter Shea. Zaterdag ging Marjolein met Ruben, Howard en Shea naar de Efteling. En hoewel Howard zelf bij Disney in Orlando werkt vond hij de Efteling hartstikke leuk. Ik vind trouwens ook dat dit park zich goed met de beste parken zich kan meten. Bill zou ook meegaan, maar de overgang van een warm klimaat naar Nederland had hem toch ziek gemaakt, dus die kwam zaterdag amper zijn bed uit. Ik heb heerlijk naar het schaatsen kunnen kijken. En na afloop van schaatsen hebben we nog de film Jarhead gekeken. Over de avonturen van een marinier in de Desert Storm operatie. Verhaal werd vrij expliciet gebracht, maar er zaten toch een aantal mooie filmshots in deze film !!!! Zondag was Bill gelukkig weer een beetje opgeknapt zodat hij zijn judoka nog een beetje kon gaan coachen in het Dutch Open toernooi, wat gehouden werd in Eindhoven. Marjolein en ik bleven alleen achter in huis, wat ineens dan wel een stuk stiller is. De Amerikanen konden met judovrienden van ons meerijden naar Eindhoven. Martijn moest ook op dit toernooi spelen. Hij was, met 16 jaar, de jongste van de -20 categorie waarin hij moest spelen, dus hij heeft geen prijs gehaald. Maar hij had, volgens hemzelf en zijn coaches, wel heel goed gespeeld. ’s Avonds rond etenstijd was iedereen weer terug en hebben we met zijn allen, inclusief drie Nederlandse judo vrienden, lekker gegeten. Een beetje volle bak, maar ach dat moet dan maar. En zo kwam ook aan dit weekend weer een einde.

Details
Category: 2007
Hits: 840

Zo de eerste week van het jaar zit er weer op. Een rustig weekje mag ik wel zeggen. In alle opzichten Het was bijna een genot om naar het werk te moeten rijden. Geen files. Rijden zoals het ook ooit bedoeld was. Als ik nu om 4 uur mijn werkplek verliet dan was ik ook echt om kwart voor vijf thuis. Kortom heaven ! Ik had mezelf een paar (twee) weken verlof gegund van het hardlopen. En woensdag begon ik maar weer eens. En werd vervolgens hard met mij zelf geconfronteerd. Ik ben helaas op een leeftijd dat je niet meer ongestraft een paar weken rust kan nemen zonder ernstig je conditie te verliezen. Het positieve aan dit verhaal is dat er nu nog zoveel ruimte voor verbetering aanwezig is. Vrijdag was helaas de uitzondering dat ik vroeg thuis kon zijn. Het bleek dat een collega onder een pens vol werk bedolven was, en aangezien ik voor een pakket werk waarbij we te maken hebben met keiharde deadlines, moesten er een paar zaken echt af. Dus om half zeven trok ik de deur van mijn werk achter mij dicht. Zaterdag en zondag waren helemaal vrij. Geen spannende zaken meegemaakt. Dus daar kan ik kort over zijn. Volgende week wellicht weer spannende zaken te melden.