Site Navigatie
- Details
- Written by Simon
- Category: 2012
- Hits: 861
De week bestond uit een zeer korte werkweek en een lekker langer weekend. Op zich geen verkeerde verhouding. Drie dagen werken, vier dagen vrij. Maar dat zal, in deze economisch moeilijke tijden, wel niet betaalbaar zijn voor de maatschappij. Gok ik. In ieder geval staat van het lange weekend mij vooral de zaterdag nog helder voor de geest. Met een aantal vrienden hebben we al jaren een soort van traditie dat we eenmaal per jaar een dagje er op uit gaan. En zaterdag was dit jaar aangewezen als die dag. We zijn naar de Weerribben geweest, een natuurgebied in de buurt van Steenwijk. Aldaar hebben we een fietstocht van circa 50 kilometer gedaan. Via Kalenberg, Giethoorn, Blokzijl en Ossenzijl weer terug naar Kalenberg. Nederland is echt nog wel heel erg mooi, kan ik u vertellen. We hadden echt fantastisch weer. De hele dag met een zonnebril op mijn gok. In Giethoorn, zo'n beetje op het verste punt van de tocht, kreeg ik nog een lekke band op de huurfiets die ik bereed. Na even wat getelefoneer met de fietsverhuurder de fietsband laten repareren bij de plaatselijke fietsenmaker. Die man was toch echt wel sneller in het plakken van een achterband dan ik. Maar goed, hij heeft er ook de professionele apparatuur voor. Na afloop van de fietstocht lekker op een terras aan het water een pintje vatten, en daarna maar besluiten om daar op die plek ook maar te gaan eten. Het was weliswaar geen babipangang, maar tegen een schnitzel van 350 gram zeg ik toch ook niet nee. Na het tafelen werd het tijd om maar weer eens op huis aan te kachelen. Best een leuke dag gehad, hoewel je na vijftig kilometer toch het fietszadel goed zat wordt, om het maar eufemistisch uit te drukken. Op zondag kwam Martijn nog met zijn vriendin langs. De dag met zijn allen lekker in de tuin doorgebracht. Het lijkt er op dat het alsnog lente wordt. En op deze wijze zagen we dat het goed was.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2012
- Hits: 872
Door omstandigheden die ik vorige week al behandeld heb was de werkweek een vierdaagse. We zijn weer even in die tijd van het jaar gekomen dat we met korte werkweken te maken krijgen. Maar goed, het was goed te doen een vierdaagse werkweek. Op woensdag lazerde echter Marjolein nog bij ons van de trap. Met nog twee treden te gaan dacht ze dat ze reeds op de begane grond was. Gevolg hiervan was dat ik meteen na het werk langs de apotheker kon gaan om drukverband aan te schaffen, want ze had behoorlijk haar enkel verstuikt. Dus vanaf woensdag is ze wat minder mobiel dan ze gewend was. Zaterdag weinig uitgevoerd. Zondag was mijn moeder jarig, en het was meteen ook moederdag. Dus zondag maatregelen getroffen om er voor te zorgen dat de F1 nog werd opgenomen. En uiteraard werd de zondag doorgebracht ter verjaring. Mijn zusje met haar gezin waren er uiteraard ook. Na afloop met de hele meute (12 man) naar het pannenkoekenrestaurant. Het was maar goed dat mijn ouders hadden gereserveerd, want het bleek dat meer mensen op het idee waren gekomen om op moederdag naar het pannenkoekenrestaurant te gaan. Met andere woorden het was retedruk. Lekker een pannenkoek met kippenlevertjes gegeten. Ik weet, het klinkt nergens naar, maar ik kan echt de kreet LEKKKKUUUUURRRRRR aanheffen. Als je tenminste van kippenlevertjes houdt. Na al dit feestgedruis thuis nog even de F1 bekeken. Wint die Maldonado. Verassend. En dat waren alweer de belevenissen uit Hoevelaken.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2012
- Hits: 807
We hebben Amerika weer overleefd. We hebben het weer gehad. Helaas peanutbutter. Ik zal met u even de gebeurtenissen chronologisch met u doornemen. Op donderdag 26 april vertrokken we vol goede moed in het holst van de nacht uit Hoevjelaak. Mijn wekker ging in elk geval om half zes, en dat is volgens mijn huidige standaard het allerholst. De vlucht ging via Washington D.C. naar Orlando. Dat was eigenlijk nog wel een puntje van zorg moet ik u bekennen. We hadden in Washington maar een uur de tijd om over te stappen. En dat is uitzonderlijk weinig, ook als je vliegtuig geen vertraging op loopt. In dit uurtje moet je namelijk de volgende activiteiten ontplooien. Je moet door immigratie, daarna je koffer van de bagageband halen, door de douane heen, je koffer weer afleveren voor de vervolgvlucht en daarna naar de terminal gaan waar de vervolgvlucht gaat vertrekken. Ik kan u vertellen dat een uur overstap tijd dan erg ambitieus is. Maar wonder, boven wonder leefden wij in een perfecte wereld. Het vliegtuig kwam keurig op tijd aan in Washington, we waren als eerste bij de immigratiemeneer. Die was deze keer minder geïnteresseerd in het verschijnen van de reisgroep Faber. Dus in een absoluut recordtijd waren we door immigratie heen. Ook onze koffer kwam binnen de kortste keren op de bagageband aan, dus de activiteiten die daarna moesten worden uitgevoerd bevonden zich niet meer op het kritieke pad en waren zo afgewikkeld, waardoor wij keurig op tijd ons konden melden bij de vervolgvlucht. De rest van de vakantie kan vrij kort samengevat worden. Het weer was heerlijk (gemiddeld 31 graden overdag, gemiddeld 20 graden in de nacht). En we hebben voornamelijk lekker in de zon gelegen. Wel een dagje naar SeaWorld geweest, dagje shoppen (kleding en boeken) en dat was het wel weer. Iedere avond even een planning maken voor de volgende dag (wat zullen we morgen doen? Ach, laten we maar lekker thuis hangen). En zo gingen de dagen in grote vreugde voorbij. En voor ik het wist werd het weer zondag 6 mei. De dag dat we weer naar Nederland gingen. De terugreis was zonder problemen dus maandagochtend 11 uur deden we bij ons de voordeur in Hoevelaken weer open. Het is weer even voorbij. Over twee maanden ga ik weer, en dan wat langer. Maar nu mag ik me weer ter werk storten.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2012
- Hits: 826
Over de werkweek weer niets dan goeds. Hij heeft in ieder geval 40 uur geduurd in Apeldoorn, en dan nog een loslopende avond in Utrecht. Daar zal ik u niet mee vermoeien. Het weekend dan maar? Dat stond eigenlijk in het teken van voorbereiding. U zult even verstoken zijn van mijn bijdrage (niet lang hoor, als ik na twee weken nog geen teken van leven heb gegeven mag u zich bezorgd gaan maken). We gaan er even tussen uit. Uiteraard naar het land der onbegrensde mogelijkheden. Nu zult u denken, nu alweer? Mijn hemel! Waarom! Marjolein en ik hebben ons namelijk voorgenomen om dingen niet meer uit te stellen tot we groot zijn, maar meer het Carpe Diem adagium te hanteren. We zijn tot deze conclusie gekomen omdat we nu in een paar gevallen uit de nabije omgeving hebben geleerd dat het niet iedereen gegeven is om van dingen te gaan genieten als je net gepensioneerd bent. Onze buurvrouw is daar een voorbeeld van, maar verder spraken we in America onze britse overburen. Deze mensen waren net op een leeftijd gekomen dat ze van hun pensioen konden gaan genieten, toen de vrouw een driedubbele bypass operatie moest ondergaan. En haar britse verzekering dekt nu niet meer het risico dat ze naar Amerika kunnen vliegen, en nu moeten ze hun huis daar verkopen. Dat waren voor Marjolein en mij echt de overwegingen die ons hebben doen besluiten om vaker de oceaan te gaan oversteken onder het motto van dat het moment om van dingen te genieten reeds lang is aangebroken, en niet in de toekomst ligt. We gaan met zijn tweeen. Ruben blijft thuis, en verzorgt de levende have enzo. Met zijn tweeen op vakantie, alsof we geen kinderen hebben. Dus dat was de aanleiding dat het weekend in het teken van voorbereiding stond. Het aquarium moest nog van vers water worden voorzien en meer van die klusjes. Zondag kwamen Martijn met vriendin en mijn ouders nog ter borrel, en ons een leuke vakantie te wensen. Gelukkig weet men dat ik redelijk gesteld ben op het kijken van de F1 race, dus kwamen ze na de race ter visite. En zo verstreek het weekend in pais en vree. En nu moet u dus even verstoken blijven van een bijdrage mijnerzijds. Want in Amerika kent men het verschijnsel internet nog niet.