Site Navigatie
- Details
- Written by Simon
- Category: 2008
- Hits: 796
De afgelopen week was Ruben aan de beurt om in het zonnetje te worden gezet. Hij mocht op school zijn diploma komen ophalen. Werd de diploma-uitreiking van Martijn gekenmerkt door veel toespraken, die niet allemaal een voorbeeld waren van briljant gesproken pareltjes, die van Ruben was zeer gevarieerd. De school had echt geprobeerd om er iets feestelijks van te maken. Scetches, en korte leuke toespraken. Een paar leerlingen die een bijzondere prestatie hadden neergezet werden nog apart in het zonnetje gezet, kortom het was minder saai dan de diploma uitreiking van een week geleden. Verder ontlopen mijn zonen elkaar al een paar weken lang. Niet dat ze ruzie hebben, maar vakantiewerk is hier debet aan. Ruben werkt al een paar weken bij een elecrotechnisch bedrijf. Dit houdt in dat hij, uiterlijk, om half zes zijn bed uit moet. Martijn werkt in de vakantie in het restaurant van zijn oom. Dit houdt in dat hij 's avonds om 12 uur op zijn vroegst weer thuis is. Dus u ziet het, ze ontmoeten elkaar pas in het weekend. En over het weekend gesproken. Het was weer eens tijd voor een volgende etappe in het pieterpad gebeuren. Zaterdag liepen Marjolein en ik de etappe Hardenberg naar Ommen. Een tocht van ongeveer 24,541 kilometer. Maar mooi !!! Op sommige plekken in het traject hoorde je helemaal niets ! Geen verkeer van een ver weg gelegen verkeersader, geen rumoer van andere mensen. Helemaal niets. Ik wist niet dat je nog zulke mooie plekjes hebt in Nederland. Maar wel vermoeiend. Dat dan weer wel. Zondag niets uitgevoerd, behalve dan de F1 bekeken. En ik heb me hierbij uitstekend vermaakt. Regen, spektakel, kortom een waar feestje. En aldus weer uitgerust, kunnen we weer verfrist aan een nieuwe werkweek beginnen.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2008
- Hits: 819
De afgelopen week mochten wij, voor het allerlaatst, naar de middelbare school van Martijn. Het was op donderdagavond diploma-uitreiking. Ook was het best wel aangenaam van temperatuur op donderdagavond, dus dat maakte het nog spannender, om met honderden mensen opgesloten te zitten in een aula. Maar voor de geslaagden was het natuurlijk wel feest. Bij de uitreiking werd voor iedere geslaagde een persoonlijk woord door de mentor uitgesproken, en liet men een foto zien die gemaakt was toen ze brugpieper waren en een recent gemaakte foto. Bij veel kinderen zit daar dan 5 jaar tussen, bij anderen zelfs 6. En dan zie je pas dat ze echt veel veranderen op die leeftijd. Nadat we een aantal vrienden en vriendinnen van Martijn, die ook geslaagd waren, hadden gefeliciteerd vonden we het wel weer voldoende. Het weer nodigde namelijk wel uit om thuis in de tuin dan maar te zitten en te proosten op het diploma. Zondag hadden we gepland om het slagen van mijn kinderen te vieren, samen met de verjaardag van Marjolein. En het leek ons wel gezellig om dit te doen met een BBQ. 's Morgens nog een beetje in den piepzak gezeten, of het wel droog zou blijven. Gelukkig dreef de bewolking alleen maar over en werd het 's middags nog zeer aangenaam. En dat is toch wel meegenomen als je 30 man over de vloer hebt die willen BBQ-en. Kortom, het bleef nog lang gezellig in Hoevelaken. Inmiddels kan ik al gaan aftellen voor de vakantie. Nog maar drie weken ......
- Details
- Written by Simon
- Category: 2008
- Hits: 814
Even over het werk: Het is druk ! Zo dat was het werkgedeelte van het verhaal weer. Verder was het in huize Faber twee maal feest. Beide Fabers Junior zijn geslaagd voor hun examen. En ook met mooie cijfers (veel zevens). Ruben had slechts een vijf op zijn eindlijst en wel voor Nederlands. En dat terwijl ze voor Engels beiden bijna een acht hadden. Ook bij Martijn was Nederlands verreweg het zwakste vak, maar hij had er toch nog net een zes uitgesleurd. Omdat de vervolgopleiding van Ruben van te voren had gesteld dat hij geen onvoldoendes op zijn lijst mocht hebben, moest hij van ons in ieder geval een herexamen Nederlands gaan doen. Zelf zag hij daar de noodzaak wat minder van in. Want, redeneerde hij, ik heb mijn contract met de luchtmacht toch al binnen en ze nemen me toch wel op die school aan. Hij zou best gelijk kunnen hebben, toch meenden wij dat hij die vijf moest gaan ophalen via een herexamen. Zaterdag werd ik weer verlaten door vrouw en kind. Martijn had in oost duitsland een toernooi wat hij moest judoen, dus om acht uur vertrok de helft van mijn gezin. Oorspronkelijk zou Ruben ook meegaan, en zou ik dus helemaal vereenzamen in Hoevelaken, maar Ruben trof de pech dat hij ziek werd op donderdag en op zaterdag nog niet echt hersteld was. Zondag nog even ter ere van de vaderdag bij mijn ouders geweest met Ruben. Ook mijn zus met haar gezin deed de traditionele visite ter ere van dit festijn. In de namiddag kwam Marjolein weer met Martijn aangewaaid. Hij was eerste geworden, en had ook nog tegen polen gespeeld. Verder kan ik u melden dat ik veel toekom aan lezen deze weken. Voetbal interreseert me hoegenaamd bitter weinig, maar daar ben ik in mijn gezin een minderheidsgroepering van 1 persoon in. Wel doe ik uiteraard mee in een voetbalpool, en sta op het moment van schrijven daar ook nog derde in. Waarmee weer wordt bewezen dat je geen verstand van het spelletje hoeft te hebben om toch leuk mee te kunnen draaien in een pooltje. Verder zie ik er naar uit om u allen aanstaande vrijdag te mogen begroeten !
- Details
- Written by Simon
- Category: 2008
- Hits: 792
Afgelopen maandag was Marjolein jarig. En ik kan voor drie maanden het idee hebben dat ik een oudere vrouw getrouwd ben. Ter viering van haar verjaardag heb ik maar vrij genomen. Ik heb nu toch wat meer vrije dagen, doordat ik korter ben gaan werken. Samen met mijn ouders zijn we op deze dag naar de Hoge Veluwe gegaan. Daar een aantal mooie wandelingen gemaakt, en bijna nog een ree aangereden. Ook nog een rondleiding gedaan in het Hubertus Jachtslot wat hier ligt. De gids wist hier zeer boeiend over te vertellen. En dus was de werkweek nog maar vier dagen lang. En dat was ook wel lang genoeg. Vrijdag was, uiteraard, de dag der dagen. Het hoogtepunt van 2008. De dag waar wij allen naar toe hebben geleefd. Wekenlang al lopen aftellen, van nog maar zoveel nachtjes slapen. Kortom de COOL:Kast Reunie happening event ! Traditiegetrouw gehouden in het centraal gelegen Utrechtse plaatsje U. Kinky was wederom een uitstekend organisator en gastheer. Na eerst zijn nieuwe keuken bewonderd te hebben (Nice !), en onder het genot van een drankje en een hapje de komst van de andere Kast:genoten te hebben afgewacht, toog het gezelschap in de nieuwe auto van Borretje (Nice !) naar het centrum van de stad. Eerst werd er gewokt in het restaurant welke wij vorig jaar ook hadden gefrequenteerd (!). Wij hopen dat deze zaak er volgend jaar nog zit, want ondanks dat het vrijdag avond was en etenstijd waren wij de enige klanten. Na een minuut stilte ter nagedachtenis aan hen die er helaas niet bij konden zijn, was het toch lekker happen. Kinky had een afwisselend programma weten samen te stellen. Na het eten toog het gezelschap naar een etablissement waar men kon bowlen (benedenverdieping) en ook kon snookeren (bovenverdieping). Het was dezelfde zaak waar wij, traditiegetrouw, wel vaker hebben gesnookerd. Ik was niet in vorm tijdens het bowlen. Ik kan niet anders dan mijn scoreverloop teleurstellend te noemen. Maar de baan liep volgens mij ook af, zowel naar links als naar rechts. De wind kwam van de zijkant. Er werd rook over de baan geblazen (het zogenaamde disco bowlen) net op het moment als ik aan de beurt was. De discolichten schenen precies in mijn ogen. Kortom een reeks aan aanvaardbare oorzaken lag ten grondslag aan het feit dat ik hier niet goed presteerde. Dan het snookeren. Hier waren andere oorzaken aan te wijzen welke een negatieve invloed hadden op mijn spel. Een van die oorzaken was dat de televisie in het etablissement aan stond, en dat net op dat moment Turkije-Kroatie aan de gang was. Een turkse mevrouw was in de zaak erg prominent aanwezig, en zorgde in haar eentje voor de nodige decibels. En dan net als je aan de beurt bent natuurlijk ! Maar goed, het was wel grappig. De laatste minuten van de verlenging en de strafschoppen hebben we nog bekeken, en daarna gingen we weer op weg naar huis. Buiten gekomen bleek dat Utrecht bijzonder veel turkse inwoners telt. Veel auto's die toeterend door de stad paradeerden, en mensen die de turkse vlag als cape om hadden gehangen. Het was wel grappig. En dat was alweer het einde van een geslaagde reunie. Hopelijk volgend jaar weer, en als het enigzins kan wellicht met een complete bezetting. De rest van het weekend stond meer in het teken van het bijkomen van de reunie uiteraard. Zaterdag weinig uitgevoerd, en zondag nog even naar de F1 gekeken. Toch een prestatie van de heer Raikonen om met een auto die niet meer optimaal kan presteren toch nog tweede te worden. Tot de volgende week maar weer.
- Details
- Written by Simon
- Category: 2008
- Hits: 866
U weet mischien nog wel, in de grijze oudheid, toen de dinosauriers nog over de aarde liepen, en wij allen bij het bedrijf L. uit het Almerense plaatsje A. gestationeerd waren, dat ik een collega was van the King. Wij werkten toen nog voor het pracht bedrijf TAS uit het Baarnsche plaatsje B. Welnu, afgelopen vrijdag vonden enkele oud-collega's het wel een leuk idee om een soort van reunie van dat bedrijf te organiseren. In Bunschoten, op het nagelnieuwe sportcomplex van IJsselmeervogels vond deze happening plaats. En ik ben hier ook op vrijdagavond naar toe gegaan. De opkomst was redelijk te noemen. Ongeveer 112 personen hadden zich aagemeld, en van deze personen liepen er toch een aantal rond die ik nog kende. Dus dat was gezellig keuvelen, en lekker eten van het warme buffet wat de organisatie had gemeend te moeten aanbieden. Het feestgedruis zou tot 23:00 uur duren, maar om een uur of vijf voor half negen was ik het al wel zat. Ik had de mensen gesproken met wie ik wel een babbeltje wilde maken, mijn buik was vol en ik was moe. Dus toch maar een beetje op tijd naar huis gegaan, want de volgende dag moest ik weer redelijk op tijd weer uit de veren. De reden dat ik op zaterdag redelijk vroeg uit de veren moest, was dit keer niet het pietterpad. Nee, waarde lezer, de personeelsvereniging van het bedrijf waar ik voor werk (pinkroccade, getronics of KPN (ik weet het ook allemaal niet meer)) organiseerde een zogenaamde waddencruise. En ik had mij hiervoor opgegeven samen met Marjolein. Een waddencruise houdt het volgende in: Je vertrekt uit Lauwersoog (Gr) op een zo'n pleziervaartboot. Je zit dan lekker op het dek, in het zonnetje, zonnebril op, wind in je haar. En je tuft op je gemakje naar het eiland Schiermonnikoog. Daar was ik nog nooit geweest. Daar aangekomen word je een aantal uren losgelaten op het nietsvermoedende eiland. Marjolein en ik huurden een tandem, en rosten op deze wijze relaxed het eiland rond. Dan, om een uur of vijf, vertrok de boot weder, en zette koers naar een drooggevallen wad. Het was tegen die tijd een uur voordat het volledig op zijn ebst was, en de schipper vaart dan echt moedwillig tegen de zandbank aan. Volgens instructie moet je dan in tien minuten het schip verlaten hebben, want anders kon de schipper niet meer loskomen van de zandbank en zaten we vast. U raadt het waarschijnlijk al. Ondanks dat we als passagiers een goede ontruimingstijd wisten neer te zetten, was dit niet voldoende om het schip weer van de zandbank te doen geraken. Hij zat vast. Wel probeerde de schipper uit alle macht het schip vlot te trekken, maar dit mocht niet baten. Dus wij het wad op lopen. De hoop was om op het wad wat zonnebadende zeehonden te kunnen betrappen, maar dat is niet gelukt. Wel troffen Marjolein en ik een dode ree aan. Heel apart. Je zit vijf kilometer uit de kust van Friesland (om en nabij) en een aantal kilometers van het dichtsbijzijnde eiland (ameland of schiermonnikoog) en dan tref je een ree aan. Het beest was nog niet al te lang dood zo te zien. Toen het op zijn ebst was maar weder naar de boot teruggelopen. Daar konden wij ook zien dat het heel eb was. De boot stak toch hoger uit het water dan de bedoeling was. Dus wij installeerden ons toen maar op het dek, met enige versnaperingen. Wachten op tot het tij zich zou keren. Het voordeel als je een uur voor het laagste stand van het water vast loopt is dat je niet echt hoeft te wachten tot het weer op zijn vloedst is. Na een uurtje lekker op het dek bivakkeren trachtte de schipper de boot weer vlot te krijgen, en dat lukte gelukkig weer meteen. Daarna op je gemakje terug naar de haven van Lauwersoog terug varen. Onderweg legde de schipper de boot nog even stil om ons maximaal te kunnen laten genieten van een schitterende zonsondergang. Erg fraai. Tegen een uur of elf meerden we tenslotte weer aan in de haven. En dan moet je nog terug. Lauwersoog ligt niet in de buurt van een snelweg. Mijn god, voordat je de A7 hebt bereikt ben je half Friesland doorgerost. Pas om half een 's nachts weer in Hoevelaken. En uw kinderen dan ? Hoor ik u zeggen. Waren die niet mee op deze cruise ? Nee, Ruben had geen zin. Dus die hadden we dan maar uitbesteed aan mijn ouders, en Martijn was nog op vakantie in Spanje (Llorrett de Mar). Die mocht ik de volgende dag uit Utrecht ophalen. De bus kwam daar aan, dus ik hoefde niet helemaal naar Llorret te rijden. Eigenlijk kwam hij aan zoals ik mij dat wel had voorgesteld. Net zo bleek als toen hij vertrok, maar wel zeer vermoeid ! En uiteraard vol verhalen. Hij had het prima naar zijn zin gehad en zich zeer vermaakt. Dus die gaat waarschijnlijk volgend jaar wel weer op zo'n busreis. 's Avonds nog de F1 bekeken. Wat een chaos race ! En wat een prutser die Hamilton. Hierdoor wel een compleet vertekende uitslag, maar wel leuk voor Coulthard. Anyway, dit was weer de week van mij. Tot de volgende week.